De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
105
elkaar. Dit geldt niet alleen in relatie volwassenen-kinderen, maar ook in
de relatie volwassenen-volwassenen. Als het kleinere kinderen betreft gaat
het makkelijker, je bent vanaf het begin betrokken in hun ontwikkeling,
dat is heel anders dan gekonfronteerd worden met vijf jongens, die
lange tijd in gezinsverband waren opgegroeid.
Wel regelden we praktiese zaken betreffende de kleintjes, zoals je kamer
afsluiten, geen ramen open laten, bleekmiddelen e.d. hoog wegzetten.
(De kleintjes zijn Michiel, nu vier, hij kwam kort na de geboorte met
zijn moeder hier wonen, verleden jaar werd Annika hier geboren. Myra
was drie, toen ze met haar moeder hier kwam wonen). We hebben
zoveel mogelijk geprobeerd de moeders te helpen hun taak te verlichten.
Zo hebben Bob en zijn zwager een tijd om de beurt Michiel 's morgens
uit bed gehaald en ontbijt gemaakt, toen zijn moeder eens een tijd uit
wilde slapen. Ook de jongens pasten wel eens op. Maar als het echt
langer dan een, twee dagen nodig was, moest er toch buitenshuis naar
opvang gezocht worden, omdat buiten de moeders, iedereen een baan
had. We hebben daar wel over gepraat, om te kijken of het op een of
andere manier niet anders te regelen was. Maar de stellen zonder kinde-
ren vonden hun werk en studie belangrijk. Ikzelf was net uit de kinde-
ren, ik was ook niet bereid halve dagen thuis te blijven voor de kleintjes
toen ik wat meer ruimte kreeg na beëindiging van mijn studie.
Door al deze dingen wijzigde de samenstelling van de groep zich zo
nu en dan. Een stel met hun dochtertje van een jaar vertrok om als
gezin elders te gaan wonen, een groepje van zes kocht een boerderij om
daar verder te gaan op een wijze die ze beter vonden dan de vorige; ze
hebben met name de financiën anders geregeld.
Over allerlei ideologiese verschillen is vaak in de afgelopen jaren heftig
gediskussieerd. Salarissen in één pot - ieder geeft naar vermogen en
neemt naar behoefte, over privébezit (mag dat, is dat goed), over het
feit dat we meer naar buiten moesten treden of samenwerken aan een
of ander projekt, allemaal dingen waar de meningen erg over uiteen liepen.
Ik zal nu even aangeven hoe we op het ogenblik allerlei zaken georgani-
seerd hebben. Ieder betaalt f 37,50 huishoudgeld per week. Hiervan
worden de normale inkopen gedaan voor het eten, ook koffie, thee,
wasmiddelen, dweilen, boenders enz. Luxe uitgaven als drank en snoep
koopt ieder apart. Een enkele keer als er geld over is, wordt er wat
ekstra lekker gegeten en een fles wijn gekocht. Ieder betaalt nog steeds
huur naar het aantal vierkante meters van de kamer die hij/zij heeft.
Daarbovenop betaalt ieder f 5 ekstra voor de garantiepot. Deze dient
voor onvoorziene gebeurtenissen, bijv. als iemand plotseling zou ver-
trekken, dan moet toch de totale huursom aanwezig zijn. Verder f 5
voor krantengeld (we lezen samen een aantal kranten) en nog eens f 5
voor grote aankopen en/of reparaties. Een persoon beheert die pot, een
ander beheert de maandpot (sommige mensen betalen eens per maand
huishoudgeld) en de week pot wordt om de beurt een maand beheerd.
Twee mensen koken, twee mensen wassen af. Op een groot bord in de
gang schrijven we wie niet mee eet of hoeveel gasten mee eten. Op het
ogenblik hebben we een logeerkamer, die gezamenlijk betaald wordt.
Deze wordt gebruikt door mensen, die langer dan een dag willen blijven
en eventueel voor mensen, die opeens zonder woonruimte zitten. Voor
de laatste kategorie hebben we wel de afspraak, dat die mensen niet
langer dan een maand kunnen blijven. Daar hebben we de ruimte niet
voor en de groep zou dan ook weer groter worden, wat we niet willen.
Mijn eigen ervaringen en gevoelens over het wonen hier, nu bijna vijf
jaar, lopen uiteen van heel rot tot heel fijn.
Het is fijn om te kunnen praten met mensen in huis over jezelf, over je
 |
 |
 |
 |