De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
4
fase in (die dus al omstreeks haar 20ste begint): het huwelijk is voor de
vrouw inderdaad een boot: je komt er niet meer uit, om je heen is
water. (Echtscheiding bestaat natuurlijk, maar: 1. met die bedoeling
trouw je -niet; 2. wij weten allemaal uit onze omgeving of uit eigen
ervaring wat een ellende echtscheiding is. En voor een vrouw ontstaat
die ellende meestal vanwege de inmiddels gekregen kinderen: stel je het
schuldgevoel voor: zelf de veilige omgeving van je kind afbreken! ).
Voor de getrouwde vrouw betekent het huwelijk: je bestemming is
bereikt, je krijgt nu een eigen wereld en die wereld is gesloten. Je p.laats
is voortaan thuis, je werk is thuis, je gevoelens zijn aan huis (man en
kinderen) gebonden. Wat heb je buiten nog te zoeken? Je hebt het toch
goed?
Voor de man is het huwelijk niet zó levensvullend. Zijn werk gaat
gewoon door. Hij krijgt vrij voor zijn trouwdag en na de bruiloft gaat hij
weer naar datzelfde werk, waar niets veranderd is. Ook als hij kinderen
krijgt blijft zijn leven gewoon doorgaan. Hij ziet ze 's avonds een uurtje
(en de kinderen zijn dol op hem). Hij deelt in de grote zorgen over de
kinderen (ziekte, naar welke school moeten ze, enz.). Hij deelt niet in
de talloze kleine zorgen, hij heeft niet dat doordringende schuldgevoel.
Dat is voor de moeder alleen.
Op de moeder rust een gigantiese taak. Als ze het kind gekregen heeft
krijgt ze even rust: het kraambed. Ze wordt verwend, beloond als het ware.
Eén keer per jaar
waren ze mooi
de grauwe vrouwen
uit mijn buurt
dan droegen zij
een jak met kant
en lelietjes der dalen
Eén keer per jaar
lagen ze veilig in hun bed te pronk
en glimlachten als God
naar 't mangeweld
dat zeer timide bezig was
met luiers en
met koffiemalen
Moeder ligt dus in bed te pronk. Dat heeft ze ook wel verdiend. Bevallen
doet nog altijd pijn en soms duurt 't heel lang en doet 't lang pijn.
Ondanks 'Moeder worden is niet moeilijk' en zwangerschapsgymnastiek.
Hoewel de mediese wetenschap zo ver is dat pijn verdoofd kan worden,
gebeurt dat bij een zgn. normale bevalling vaak niet (hoewel dat met bv.
het ouderwetse en goedkope lachgas gemakkelijk zou kunnen). Nee,
zeggen de medici: de moeder moet 'bij' zijn bij de bevalling, zij moet
dat gebeuren helemaal 'beleven' want dat versterkt de band tussen moe-
der en kind en dat is goed voor het kind. Dit is natuurlijk onzin: moe
krijgt nog zo'n 20 jaar de tijd voor een band met dat kind. Bovendien:
hoeveel vrouwen zijn hun kind spontaan gaan haten toen het hun zo
vreselijk pijn deed? Die haat verdringen ze wel weer: een goede moeder
(en dat zijn wij allen) kan haar gevoelens doeltreffend en verregaand
manipuleren ten behoeve van haar kind.
Het welzijn van het kind gaat vanaf de bevalling vóór, en eventueel ten
koste van, de moeder. Het feminisme heeft de leus 'het kind gaat voor'
 |
 |
 |
 |