De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
8
betalen. Ik heb het net kunnen redden, ja dat wel, maar de huilpartijen
doordat dat arme schaap het uitgestalde begeerde niet kreeg klinken me
nog in de oren.
De commercie verleidt het kind, de maatschappij houdt de moeder van
het kleine kind thuis.
Het kresjbeleid is in het . algemeen ingesteld op sociale noodgevallen en
Je moet urgent Zijn wil je in aanmerking komen. Alle kresjes hebben
wachtlijsten.
Kresjes van de overheid zijn vol, ook in de praktijk: 25 kinderen gemid-
deld of zo, met het gevolg dat er een strakke discipline heerst en de
kinderen heel autoritair worden behandeld. Niet alleen maar een prak-
ties gevolg van een groot aantal natuurlijk - ook een houding, die de
voorbereiding op de latere maatschappij bevestigt. Het is toch belache-
lijk, dat er in een technokratiese welvaartsmaatschappij als deze geen
voorzieningen voor kinderen te realiseren zouden zijn. Geld genoeg,
middelen genoeg lijkt me. . . alleen de wil ontbreekt.
Vrouwen uit de middenklasse komen er nog wel toe zelf kresjes op te
richten. Ik ben zelf ook in zo'n kresj terecht gekomen en het bevalt me
goed.
Alleen is het nog wel een zwakke afspiegeling van wat ik werkelijk zou
willen en dat is een gezamenlijke opvoeding. Zolang ik niet in een soort
kommune woon waar dat gebeurt door het leven dat je samen deelt lijkt
me een oplossing die daar dichtbij komt een kresj zoals ik die in Londen
heb gezien. Een groot huis, ingedeeld in kamers, waarbij het hele huis
was ingesteld op de kinderen: een 'rotzooi en rommel' kamer waar
geravot kon worden, een eetkamer met keuken, een rustkamer (met
boekjes e.d.) een slaapkamer en een tuin. Daar waren de kinderen de
hele dag, en die slapen wilden deden dat ook.
In onze kresj heerst heel wijd verbreid het idee, dat de hele dag 'te veel'
voor de kinderen is, - ik vraag me af in hoeverre dat niet ook een mythe
is. Als er een omgeving is waar het kind vertrouwd is, als het de mensen
en kinderen er kent lijkt het me stukken beter dan het toch wel wat
benauwde, individualisties ingestelde gezin.
Een stukje uit de bundel 'Sociale emancipatie van de vrouw' (uitg. Van
Gennep), door Anne en Jacqueline over De Meibeweging in 1968 in
Parijs:
'Aan de Sorbonne werd een kresj geopend die 24 uur dag en nacht
bleef doordraaien, als vanzelf ontstaan toen de jonge ouders hun
kinderen meenamen naar de bezetting van de Sorbonne. Dankzij
giften en dankzij ieders medewerking, zowel van mannen als van
vrouwen, werd alles uitstekend geregeld én konden de ouders er hun
kinderen heenbrengen op ieder gewenst tijdstip. Zonder veel op-
schudding en met de beschikbare middelen werd hier bewezen dat
ouders zich vrij kunnen bewegen terwijl hun kinderen uitstekend
opgevangen werden. Er werd tegelijkertijd bewezen dat weerstand
tegen kresjes voortkomt uit ideologiese overwegingen en niet uit mate-
riële'.
En dan denk ik weer aan de bezorgde blikken en 'overtuigende' argu-
menten van de jonge progressieve ouders waarmee ik op het ogenblik
mijn 'eigen' kresj run als ik voorstel zoiets te proberen. Ook daar be-
staat toch nog de tendens de kinderen thuis te houden. Terwijl ik zelf
merk, dat mijn kind, door het toch vele samenzijn met mij, te afhanke-
lijk van mij alleen wordt. Als hij valt roept hij altijd om mij, als hij
wakker wordt roept hij om mij, of om zijn vader, hij is vaak zeurderig
en trekt aan mijn rokken om aandacht. Logies, wij zijn zijn wereld, hij
 |
 |
 |
 |