De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
7
Op mijn 29ste kreeg ik eileiderontsteking. Daarvoor had ik nauwelijks
over kinderen nagedacht, maar toen ik eenmaal vernam dat ik ze naar
alle waarschijnlijkheid niet zou kunnen krijgen werd het een enorm
probleem voor me. Ik voelde me minderwaardig. Mijn moeder had me
altijd trots voor gehouden dat ik zo een 'Vrouwelijke Vrouw' was.
('gevoelig', 'musies', afkeer van techniek en exakte wetenschappen, bre-
de heupen, slanke taille en grote tieten, god hoe vaak heb ik niet te
horen gekregen dat dat een klassiek vrouwelijk ideaalbeeld was) en nu
zou ik, de Vrouwelijke Vrouw, onvruchtbaar zijn. Het woord alleen al.
Een dorre akker. Onnuttig. En hoewel ik best wist dat er nog andere
dingen zijn in het leven dan moederschap (mijn moeder heeft me in
haar eentje opgevoed en dus haar hele leven gewerkt, wat ze waarschijn-
lijk ook gedaan zou hebben als mijn vader nog geleefd had) en ik ook
niet van plan was alleen huisvrouwen moeder te worden, werd het
niet-kinderen-kunnen-krijgen plotseling belangrijker voor me dan al het
andere. Ik heb me toen laten opereren later en wachtte een jaar met
spanning. In dat jaar toevallig veranderde mijn houding ten opzichte van
mijn werk, mijn inzichten veranderden, ik werd heel aktief om die
inzichten uit te dragen en in mijn werk brak dus een heel aktieve en
'vruchtbare' periode aan. Langzaamaan vergat ik de kinderen en stelde
me in op een aktief, maar kinderloos leven.
En weer na een jaar werd ik zwanger.
En toen was het Blij Zijn geblazen. En gedeeltelijk was ik dat ook echt,
maar het gedeelte dat de zwangerschap en de te verwachten gevolgen
daarna, een lastige onderbreking van mijn werk vond heb ik naarstig
onderdrukt. Het laatste jaar ben ik feministies gaan denken en ten
gevolge daarvan permitteer ik mezelf om negatieve aspekten van het
moederschap te erkennen.
Dat is wel een enorme opluchting.
Het betekent ook, dat je je passiviteit ten opzichte van de problematiek
verliest.
Je gaat veel meer naar praktiese oplossingen zoeken, en je wijt niet alles
helemaal aan jezelf.
Want die maatschappij, die doet van alles om de Mythe in stand te
houden en niets om het moederschap te verlichten.
De reklame produceert niets dan lachende vertederde moeders die pure
Gezondheid op het brood smeren en duidelijk geen andere interesse
kennen dan zorgen voor man en kind. De familie is het hoogste goed, de
vrouw de 'onzichtbare', geen eisen stellende opvang.
In de praktijk is de reklame nog niet zover van de werkelijkheid af,
want de meeste banen van mannen zijn full-time zodat de man helemaal
geen tijd heeft om iets van dat verzorgen over te nemen, ook al zou hij
er de instelling voor hebben.
En moeders met kleine kinderen horen thuis. Dat merk je wel, als je al
een keer met het kind op stap gaat. Een tram waar je met wagentje met de
grootst mogelijke moeite en onhandige manoeuvres net in kan, waarbij
je vaak afhankelijk bent van iemand die je helpt. In openbare ge-
bouwen, treinen e.d. is geen enkele voorziening voor kinderen.
Waar ze natuurlijk wel rekening houden met kinderen is in de selfservice
warenhuizen. Van allerlei snoep en lekkers is precies op kinderhoogte
uitgestald. Zo'n kind van twee grijpt er gegarandeerd naar, en aangezien
ik mijn kind liefst zo ver mogelijk van die vieze tanden- en smaakbe-
dervende snoep vandaan wil houden kom ik steeds in de grootste moei-
lijkheden. Tot nu toe heb ik het nog net kunnen redden maar er komt
nog eens een dag dat hij iets al heeft opgegeten dat ik dan niet wil
 |
 |
 |
 |