De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
6
hem te wijden - maar voorwaarde daarvoor is wel, dat ik een paar uur
die dag echt goed en geconsentreerd bezig moet zijn geweest voor me-
zelf.
In ieder geval: moe ben ik altijd, 's avonds. Of ik ben moe van de
frustratie, het gestoord worden, het schuldgevoel over het gebrek aan
volledige aandacht, of ik ben gewoon moe, van het met hem bezig zijn.
En dat moe zijn - niet een zelfvoldane moeheid van Ik Heb Iets Vol-
bracht, maar een passief soort machteloze moeheid - belemmert me
weer om 's avonds iets te doen: naar een vergadering te gaan, of te lezen
of zo. En omdat ik altijd een heel lijstje van dingen heb die ik zou
willen doen, voel ik me daar ook alweer schuldig over; dat ik zoveel
minder doe dan ik zou 'kunnen'.
En dan is er nog een aspekt van het moederschap: Het Je Konstant
Zorgen Maken. De verantwoordelijkheid, dat je ieder uur van de dag
met je mee draagt; Dat is op zichzelf al iets waar je doodmoe van wordt.
Hierin openbaart zich ook een groot verschil tussen mijn man en mij.
Hij maakt zich prakties geen zorgen over A, besteedt minder aandacht
aan hem dan ik, let minder en minder goed op. Hoewel we voordat ik
zwanger was de afspraak hadden dat we de opvoeding 50-50 zouden
doen komt het in de praktijk veel meer op mij neer {hij moet behalve
op vrijdag elke middag weg). We hadden wat dat betreft ook geen goede
start, want onmiddellijk na de geboorte van A. belandde M. (niet toeval-
lig, hij raakte n.a.v de geboorte van A. in een psychose) in het ziekenhuis
waar hij een half jaar bleef en daarna ging hij elke dag naar een akade-
mie in Den Haag, zodat in het eerste jaar de volledige zorg op mij
neerkwam (plus de zorg om en voor M.).
Ik had het toen zo druk met zorgen dat ik aan een depressie of zo niet
toekwam - dat kwam pas in het tweede jaar, waarin A. veel minder
sliep, mijn man weer langzaam echt opknapte en ik hem eisen ging
stellen tav. de opvang van A. Grote ruzies, krisissen enz. We besloten
dat ik een tijd (met A. natuurlijk) helemaal weg zou gaan en zodra dat
vaststond ging het beter. En ik ben ook inderdaad twee en een halve
maand weggeweest en nu ik weer terug ben doet M. ook echt zijn best
zoveel mogelijk op te vangen. Maar nog steeds is het prakties zo dat ik
het meeste doe, nog steeds is het zo dat ik me het meest verantwoorde-
lijk voel, vind dat M. tijdens het oppassen te grote risico's neemt met A.
(en dus àls M al oppast niet helemaal gerust ben), dus het komt er op
neer dat ik doodmoe word van het zorgen maken, van het gebrek aan
concentratie, prakties en mentaal. En aangezien een gebrekkige partici-
patie van de echtgenoot in deze maatschappij heel normaal is (en ik
verkeer nog in een gunstige positie, dingen zoals koken en boodschap-
pen doen bv. delen we volledig, en M. brengt en haalt A. iedere dag van
de kresj) denk ik, dat erg veel vrouwen dat ook zo voelen.
En een ander aspekt van het moederschap is, dat je al dat negatieve niet
mag voelen. De mythe van het moederschap heeft bepaald dat moeder-
schap uitsluitend iets Liefs en Moois is, wat onze bestemming is en waar
we dus alleen maar heel blij mee moeten zijn en niets lelijks over mogen
voelen. En je kan nog zo feministies en progressief denken, iets van die
mythe zit toch in je. Dus verdring je je agressie en richt die tegen jezelf.
Gevolg: schuldgevoel, depressie, frustratie. En daar word je dan ook
weer zo Moe van.
De mythe van Kinderen Is de Bestemming van de Vrouw zal denk ik in
veel gevallen geheel of gedeeltelijk verantwoordelijk zijn voor het krij-
gen van ze.
Bij mij is dat in ieder geval zo.
 |
 |
 |
 |