De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
5
omgedraaid. Het roept je toe: wat goed is voor de moeder is goed voor
het kind. Moeder blij en tevreden en gelukkig en lekker bezig: het kind
idem dito. Moeder ongelukkig, zeurderig, ziek, moe, hoofdpijn: kind
hangerig, jengelig, enz. Waarom is dit gezonde inzicht niet doorge-
drongen in de mediese en psychologiese wetenschap? Waarom niet bij
onszelf?
Het kleine kind is natuurlijk op jou aangewezen, maar laten we toch zo
veel en zo snel mogelijk na de bevalling onze eigen gang gaan: juist voor
het kind! Een aktieve moeder is geen slechtere opvoeder! Schuldge-
voel hebben we toch wel, dan maar een beetje meer. '
En met dat schuldgevoel is voorlopig (tot er een betere wereld komt
voor vrouwen) misschien best te leven als je het rustig laat knagen, in de
wetenschap dat alle moeders het voelen en dat jouw 'schuld' niet zo
groot en veelomvattend is als je gevoel erover. Lees maar verder in dit
boek.
(Het citaat is een deel van een gedicht uit Maria van der Steen's bundel
'Twistgesprekken van een huisvrouw met God', uitg. De Bonte Was,
1975, 2de druk 1976).
WAAROM JONGE MOEDERS ALTIJD MOE ZIJN
Ik heb eens een titel van een pamflet gelezen dat luidde: 'Why Young
Mothers Are Always Tired' (Waarom jonge moeders altijd moe zijn).
Die titel alleen al is bij me blijven hangen omdat ik het zo goed herken-
de. Ik ben dan wel geen jonge moeder (ik ben 35) maar ik heb wel een
kind van 2: en ik denk toch dat ze dat bedoelen. In ieder geval ben ik
altijd moe. Het begint 's ochtends goed: dan gaat A. naar de kresj en
ik heb een paar uurtjes voor mezelf. In die tijd werk ik dan wat maar
om kwart over een is A. er al weer (en voor ik goed op gang ben is het
meestal tegen tienen aan). 's Middags is altijd voor A. en dat betekent
dat ik geen moer kan doen. En daar begint het gevecht. Want is het zo
erg dat ik niks kan doen? Waarom kan ik me er niet gewoon bij neerleg-
gen en me aan mijn kind wijden - met hem spelen, met hem uitgaan.
Maar op de een of andere manier lukt dat niet goed. De kresj is vier
ochtenden in de week. Eén van de vier pas ik er meestal zélf op. Ik
wilde wel vijf ochtenden in de week, maar de meeste ouders wilden hun
kinderen graag een ochtend thuis houden. (Waarom? ) Dat betekent dus
dat ik 3 x 3 uren is 9 uren per week voor mezelf heb. En dat is te
weinig. Daarin kan ik gewoon te weinig doen voor mezelf. En dat is het
punt. Daardoor komt het dat ik me niet goed kan overgeven aan A. als
ik me aan hem moet wijden. Iedere keer weer probeer ik toch iets te
doen, een artikeltje of een boekje te lezen, een brief te schrijven, en
iedere keer weer word ik door hem 'gestoord'; of hij trekt aan me en wil
aandacht, of hij gooit de melk op de grond, of hij klimt in de boeken-
kast, of hij valt, of doet iets anders Vreselijks. (Hij slaapt allang 's
'middags niet meer, en heeft een enorme energie en onderzoekingslust).
Gevolg: Frustratie. (van mijn kant). Want kwaad worden mag niet, het
kind heeft alle recht op existeren zoals hij doet. En ik heb er geen recht
op te proberen iets te doen. Dus dweil ik me al opvretende de melk op,
of ga me al verbijtende met hem bezig houden, om elk minuutje dat ik
denk dat hij alleen bezig is, terug te snellen naar het artikeltje, of gauw
iemand op te bellen. Soms zet ik dat allemaal van me af, en omdat ik
het echt een heel leuk kind vind, lukt het me wel eens me totaal aan
 |
 |
 |
 |