De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
9
is van ons afhankelijk. Het is precies dat wat ik zou willen veranderen.
Ik ben ervan overtuigd dat, wil je een kind opvoeden tot een zelfstandig
en sociaal denkend wezen, je die afhankelijkheid moet beperken.
Er is van alle kanten altijd bezwaar gemaakt tegen de 'latch-key'-kinde-
ren die thuiskomen van school met de sleutel om hun nek.
Ik ben zelf zo'n sleutelkind. Mijn moeder werkte altijd, ze was er nooit
als ik uit school thuiskwam. Nu was het vaak best wel treurig in die
leegte te vallen, muren die je aankijken. Ik kon nooit wat kwijt van mijn
avonturen of verdrietigheden op school. Maar aan de andere kant heb ik
wel mijn eigen wereld volledig kunnen ontwikkelen. Ik heb een heleboel
slechte eigenschappen maar ik ben wel zelfstandig, vanaf mijn achttien-
de ook in praktijk, en ik heb een behoorlijke dosis ondernemingslust. Ik
heb vaak de neiging (en doe het ook vaak) dingen op gang te brengen.
Wat ik daarentegen niet genoeg heb, is sociaal gevoel. Ik ben erg indivi-
dualisties ingesteld. Ik vind het werken met groepen moeilijk (behalve
als ik leiding kan geven), ben weinig geneigd de mening van een ander
werkelijk op me te laten inwerken of de planning van iets wat ik heb
bedacht, aan anderen over te laten. Nu ik me daarvan bewust ben
geworden gaat het de laatste jaren iets beter, maar in wezen ben ik
'eenzelvig'.
Als ik steeds in een groep had geleefd, of althans daar banden mee zou
hebben gehad, en bv. met kinderen samen zou zijn geweest na school-
tijd, zonder mijn moeder, in een ruimte waar ik mijn gang kon gaan,
zou dat naar alle waarschijnlijkheid niet het geval zijn geweest.
Een oplossing van de bevrijding van de vrouw van haar kinderen en de
kinderen van de vrouw ligt m.i. dan ook in socialisatie van de kinder-
opvang, van kleine kinderen af aan. Denk eens in, geen moeë gefrus-
treerde moeders meer maar kwieke zelfstandige werkwillige vrouwen en
geen zeurderige afhankelijke egoïstiese kinderen meer maar zelfstandige
sociaal voelende, bij wie het begrip samenwerking iets heel gewoons is.
Dat zou moeten.
Het probleem is, in hoeverre en op welke manier daar in deze kapitalis-
tiese maatschappij naar te streven valt.
Nadat ik mijn stukje over het moeder-zijn had geschreven merkte ik, dat
ik me ongerust voelde. Ik had eigenlijk de neiging een stukje in te
voegen waarin staat, hoe blij ik vaak ben met mijn kereltje en hoeveel
voldoening ik ook aan hem beleef, hoeveel lol we samen hebben, en ik
vond dat ik erbij moest zetten dat ik, als ik nog eens de keuze had, toch
zou kiezen voor een kind en niet voor geen kind. Ik bedoel: ik heb
natuurlijk die keuze, en de keuze voor een tweede kind is na lang
wikken en wegen negatief uitgevallen. Maar de keus voor mijn eerste
kind zou ik weer maken, als iemand nog begrijpt wat ik bedoel.
Goed, ik ben dus bang dat men mij voor een slechte moeder zal uitma-
ken die geen hart heeft voor haar kind en alleen aan haar eigen bedoe-
ningen denkt. Ik denk inderdaad aan mijn eigen bedoeningen, en gedeel-
telijk vind ik kennelijk nog steeds, dat dat niet mag.
WAAROM KINDEREN ALTIJD FIT ZIJN
's Morgens als ik op sta fluit mama beneden aan de trap en dan word ik
wakker dan gaan ik en mijn broertje ons aankleden en dan gaat mama
het ontbijt klaarmaken. ze zet dan van allerlei lekkere dingen op tafel
en dan gaan we naar school. Als we tuis komen is de tafel al gedekt. en
 |
 |
 |
 |