VROUWEN TEGEN DE VERDRUKKING IN, De Bonte Was, Amsterdam 1979
100
Peng, peng
De mitrailleurs roffelden peng, peng. De luiken van de vliegtuigen werden opengetrokken en
zwarte, kegelvormige voorwerpen werden naar beneden gegooid, waar ze enorme knallen en
rookwolken veroorzaakten. Hopelijk was het vliegveld geraakt en niet een boerderij, want dat wist
je maar nooit.
De mannen haalden hun mascottes tevoorschijn toen van de andere kant de vijandelijke
vliegtuigen naderden. Oorlogje spelen was toch minder leuk dan ze hadden gedacht. Bang! Ze
gilden om hun moeder, maar die was er wijselijk niet bij.
Goed beschouwd waren de mannen aardig bezig elkaar uit te roeien. Zoals gewoonlijk waren de
vrouwen geheel afwezig bij dit gebeuren. Maar als je denkt dat ze, net zoals in andere oorlogen,
thuis bezig waren om van brandnetels, kruiden en wortels nog wat voedsel te brouwen, om de
gewonden te verzorgen, nieuwe manschappen te baren voor het front en de ekonomie draaiende
te houden, dan heb je het mis. De vrouwen hadden geen zin meer om mee te doen.
Toen ze gekonstateerd hadden dat dit bij de meeste vrouwen het geval was en toen ze het laatste
restje twijfelaarsters door hun moed en enthousiasme overtuigd hadden, waren ze begonnen om
in het geheim hun snode plannen voor te bereiden.
Prakties als ze waren voegden ze weldra de daad bij het woord. Ze organiseerden zich in groepen
voor kinderopvang, voedselbereiding, produktie, vervoer en ziekenverzorging. Zo kwam er tijd vrij
om veel te leren en te fantaseren, om de stad om te bouwen in een vrouwenstad, de
eengezinswoningen te veranderen in vrouwenhuizen en enkele fabrieken in vrolijke werkplaatsen.
Het was een drukte van belang. Om vijf uur klonk er een bel. De machines werden stilgezet,
hamers, boren en beitels neergelegd. De vrouwen en kinderen renden naar het zwembad, waar ze
allemaal hun kleren uittrokken en in het lekkere water plonsten. Intussen maakte de kookgroep het
eten klaar. Na het eten werd er muziek gemaakt met mondharmonika, violen en ritme-
instrumenten. Dat klonk zo vrolijk dat menigeen ondanks de moeheid de muziek in haar lijf voelde
en danste, danste.
Om een uur of acht kwamen ook de voorpostvrouwen terug, die de gang van zaken bij de
mannenoorlog in de gaten hielden. Het zag er naar uit dat de vrouwen nog wel even de tijd
zouden hebben met hun voorbereidingen. Het zou nog wel even duren voor de mannen terug
zouden keren van het front. Uit de gesprekken die de voorpostvrouwen hadden afgeluisterd wisten
ze dat er mannen waren die op een nieuwe wereld hoopten, maar die was weer zo beperkt en
fantasieloos, met de vrouw in ieder geval weer in de keuken.
Nee, dat zou dus heel anders gaan. Die avond bij het kampvuur hadden de vrouwen de grootste
pret bij die gedachte.
 |
 |
 |
 |