VROUWEN TEGEN DE VERDRUKKING IN, De Bonte Was, Amsterdam 1979
14
zegt Dora, 'maar hij heeft me onderzocht, en er was geen reden, om de zwangerschap te
onderbreken, zei hij. Er waren wel meer vrouwen, die op mijn leeftijd nog een kind krijgen.'
'Belachelijk', vindt Wim. 'Ik heb hem gevraagd, wat hij van abortus dacht. Nu kan het nog, zo in het
begin. Hij wilde er niets van horen. Maar Wim, ik wil dit kind niet houden. Niet nog een keer
opnieuw beginnen.' Het is stil, en de koffie wordt vergeten.
'Er moet een oplossing komen, en die is er ook,' zegt Wim dan. 'Weet je wat, we bellen Irma op, of
onze Petra.' 'Nee, Petra niet, ze is nog maar zo jong. Ik vertel het haar wel, maar niet zo, door de
telefoon.' 'We gaan naar Irma en Gerard, nu meteen,' beslist Wim. Hun schoondochter is jong, en
heel vooruitstrevend en modern, en twee weten meer dan één.
En nu zitten ze in de wachtkamer van de Rutgersstichting. Alledrie, toevallig op dezelfde dag, drie
vrouwen, die elkaar helemaal niet kennen, zomaar drie vrouwen.
Marietje is helemaal niet zenuwachtig. Ze is nog in zo'n beginstadium, dat ze helemaal geen
probleem ziet. Ze wil naar een abortuskliniek, maar ze wil eerst informatie, en ze heeft ver de
Rutgersstichting zoveel gehoord. Haar moeder had gevraagd, of zij wel alleen kon gaan. Die lieve
moeder, die wilde best met haar meegaan. Maar, zelfverzekerd als ze is, had ze dat afgeslagen.
'Ik kan best alleen. Er zijn toch helemaal geen problemen. Ik ben een gezonde vrouwen ik ben ook
helemaal niet bang of zo.'
Jannie is duidelijk zenuwachtig. Ze kijkt met grote, bange ogen en frommelt wat aan haar tasje,
dat ze stijf tegen zich aangedrukt houdt. Ze heeft dit adres van het damesblad, maar ze is
doodsbang. Niemand weet nog, dat ze zwanger is, ook haar ouders niet. Ze durft het niet te
vertellen. Als ze het nu zo meteen maar durft te vertellen aan de dokter, waar ze naar toe moet.
Zal die moeilijke vragen stellen? Zal hij willen weten, wie de vader is? Dat zegt ze niet, nooit. Niet
om Joop te sparen, die schoft, maar omdat ze zichzelf zo vernederd voelt, zo door hem
weggeworpen.
Dora zit er samen met Wim. 'Ik ga mee,' heeft Wim gezegd. 'Je hoeft niet alleen alles op te
knappen, ben je mal.' Nu zit hij in de wachtkamer en hij voelt zich een beetje opgelaten tussen al
die vrouwen.
Marietje neemt de anderen onopgemerkt op. Zouden die ook...? Dat meisje misschien wel. Wat
een kind is dat nog, met van die bange ogen, en zo nerveus. Die heeft vast grote problemen. Een
mooie meid, die zou toch eigenlijk beter moeten weten. En die oudere vrouw... ach nee, die zeker
niet. Misschien heeft ze wel overgangsproblemen, want haar man is bij haar. Of toch...? Zo oud
lijkt ze nu ook weer niet, misschien midden veertig. Maar zo'n vrouw zal toch wel weten, hoe je
een zwangerschap kunt voorkomen. Ach, dat zegt ook niets, want dat weet zij ook wel, en dat
andere meisje ook wel, wie weet dat nu niet, tegenwoordig. 'Wat een nieuwsgierig mens ben je
toch, met je gegis', legt ze haar inwendige stem het zwijgen op. Maar ja, ze wilde, dat ze helpen
kon, bijvoorbeeld dat bange meisje. ,Maar daar zitten ze juist voor hier', denkt ze verder, 'daar zijn
specialisten voor. Specialisten op het gebied van seksuele moeilijkheden. Wat kun jij, in je eentje,
en totaal niet deskundig, daar nu aan doen?' Ze pakt een blad op, een geïllustreerd tijdschrift, en
bladert er in, zonder aandacht. Ze merkt, dat het meisje naar haar kijkt. Ze glimlacht. Het meisje
glimlacht terug, aarzelend. 'Over een paar minuten ben ik hier weg, en dan kan ik helemaal niet
meer helpen,' denkt ze.
Ze besluit toch iets te doen. 'Hallo,' zegt ze, en ze merkt, dat ook het oudere echtpaar luistert.
'Hallo, ik heet Marie. Eigenlijk Marietje,' de oudere vrouw glimlacht. 'Ik kan er ook niets aan doen,
maar ik ben naar mijn oma genoemd,' zegt ze verontschuldigend. 'Dat is juist leuk, ik word ook
binnenkort oma', zegt Dora. 'Zie je wel, die is vast niet in verwachting', flitst het door Marietje heen,
en ze zegt: 'als ik niet hier had gezeten, was ik over een tijdje moeder geworden.' Waarom zegt ze
dat nou? De ogen van het meisje worden nog groter. 'Ja, ik ben zwanger, zonder getrouwd te zijn.'
Het klinkt haast agressief, provocerend. 'En je wilt niet trouwen?' vraagt Wim. Wat een vrij meisje,
zo is de jeugd van tegenwoordig, denkt hij. 'Nee, ik studeer nog. Ik wil mijn studie niet afbreken, ik
wil een abortus.' Het is stil.
'Jij ook?' vraagt Dora. 'Ik mag wel jij zeggen, of niet? Je bent nog zo jong.' Maar daar gaat het
belletje. Marietje is aan de beurt. 'Ik kom straks wel weer, dan praten we verder', belooft Marietje,
want ze heeft het gevoel, dat er veel te bepraten valt. Eenmaal binnen is het verhaal zo verteld, ja,
ze heeft zelf de oplossing, abortus, in een kliniek, niet in een ziekenhuis. Ze wil ook niet onder
 |
 |
 |
 |