VROUWEN TEGEN DE VERDRUKKING IN, De Bonte Was, Amsterdam 1979
66
Geen oppas of soep
Terwijl ik mijn koffer achter op de fiets bond voelde ik me triomfantelijk. In de verte hoorde ik het
gelach van vrouwen en heel dicht bij het gekrijs van m'n jongste zoon.
Ik fietste het tuinpad af de straat op. M'n buurvrouw stond al op me te wachten. Even buiten de
stad zouden we ons verzamelen.
Met een paar vrouwen hadden we een advertentie gezet in het plaatselijke huisvrouwenblad:
'Wij willen ook vakantie! 22 dagen plus 6 extra voor regelmatig onregelmatige diensten. Daarom
gaan wij 5 juli op vakantie. Per fiets naar onbekende oorden waar geen mannen en kinderen zijn
die van onze vakantie hun vakantie maken.'
We fietsten door de stad die een uitgestorven indruk maakte. Maar het was ook nog vroeg.
Toen we de buitenwijken van de stad hadden bereikt werd het drukker. Veel fietsende vrouwen.
Een agent (waar kwam hij nu weer vandaan) probeerde op een kruispunt het 'verkeer' te regelen.
Maar we negeerden z'n autoritaire gezwaai. Er gebeurden geen ongelukken. En waarom ook weI!
Ik schrok een beetje van zoveel vrouwen. Niet heel erg en ook maar even.
Op ons vertrekpunt aangekomen was het zwart van de mensen. Nu eens vrouwen. Toen we
eindelijk vertrokken waren we met duizenden vrouwen.
Ik zag de vrouw van de groenteboer. En ook de vrouw van de notaris die niet hard hoefde te
werken, maar toch heel moe was.
Onderweg sloten nog vele vrouwen zich bij ons aan, die toen ze ons zagen snel wat spullen in een
boodschappentas propten of omdat ze geen fiets hadden de fiets van de buurman pakten.
Niets was georganiseerd behalve dat we wisten dat we zouden gaan.
We hadden nu eens geen oppas voor de kinderen besproken of soep gekookt, alsvast voor
morgen.
Al de eerste avond besloten we om nooit meer terug te gaan.
 |
 |
 |
 |