VROUWEN TEGEN DE VERDRUKKING IN, De Bonte Was, Amsterdam 1979
70
Hoe oma aan de macht kwam
Het vroor dat het kraakte en oma had er flink de pest in omdat haar waterleiding gesprongen was.
Ze zat al een paar dagen op de loodgieter te wachten.
Haar huis was oud, niet onaardig om te zien. Het had een roze kleur aan de buitenkant en was lila
van binnen. Verschillende lila kamers waren paars uitgeslagen van de kou; zij had geen centrale
verwarming, alleen wat rode potkacheltjes hier en daar. De potkacheltjes konden niet op tegen de
kou. Oma rende heen en weer met kitjes kolen, maar zij kon het niet bijhouden. Door al dat
gewacht op die loodgieter was haar humeur inmiddels ook onder nul geraakt.
Op de derde dag was ze spinnijdig en besloot ze zelf de klus op te knappen. Ze stampte door de
sneeuw naar de doe-het-zelf-zaak, die een uur verderop lag en huurde een soldeerapparaat.
Toen ze terugkwam dronk ze een kopje thee en ging aan de slag. Aan het einde van de middag
was ze klaar. Ze dacht 'Heb ik daar twee dagen op zitten wachten terwijl ik het zelf waarschijnlijk
veel beter kan dan die lui!'
's Nachts lag ze er nog over na te denken en ze kreeg een geniaal plan. Voldaan viel ze in slaap.
De volgende dag ontbeet ze, pakte haar koffers, sloot de hoofdkraan af, trok de voordeur achter
zich dicht en deed hem op slot. Ze stapte naar de bank, nam al haar geld op en zei uitbundig
vaarwel tegen de man achter het loket. Daarna stevende ze op het station af en nam een kaartje
naar Rotterdam.
Dat was het begin van haar wereldreis. 'Eerst maar eens naar Afrika,' dacht ze. 'Lekker heet,
aardige mensen en eksoties eten!'
Na een gruwelijke tocht over winterse zeeën kwam het schip aan in Casablanca. Met een zucht
van verlichting voelde ze de vaste grond onder haar voeten. Op een terrasje, onder een
palmboom stippelde ze haar route voor de komende tijd uit, met behulp van wat meegebrachte
kaarten. De kerels die haar het meest ongegeneerd aanstaarden wenkte ze om naar haar toe te
komen. Nadat ze alle informatie die ze nodig had voor haar tocht uit ze had gekregen, stuurde ze
ze weer weg. Zo, dat ging mooi. Nu kon ze op weg.
Ze huurde een kameel, pakte daar haar koffers op en zo schommelde ze de woestijn in. In de
daaropvolgende periode beleefde ze heel wat avonturen. Nomaden nodigden haar uit. Nadat ze
zich in hun tent verkwikt had aan de bruisende thee die de mannen voor haar ingeschonken
hadden en gesmuld had van de inheemse lekkernij - gebakken koeienogen - die door onzichtbare
vrouwen klaargemaakt was, stevende ze af op wat haar mateloos interesseerde: de
vrouwenvertrekken.
De mannen hadden haar hun suksesverhalen over hun leven en dat van Mohammed verteld. De
vrouwen vertelden schuchter over hun dagelijkse monotone bestaan. Ze vertelden hoe ze
afhankelijk waren van broers, vaders, ooms en echtgenoten. Hoe ze belemmerd werden in hun
vrijheid. Hoe ze als minderwaardig werden beschouwd en hoe ze zichzelf ook zo waren gaan
beschouwen.
Onder de vrolijk schijnende zon werd oma door al die vrouwenverhalen als maar droeviger. Onder
het schommelen van haar kameel, op weg naar de volgende oase zat ze te piekeren wat zij nu
kon doen voor die vrouwen. En onverwacht bood zich een gelegenheid aan.
Op de honderdenzevende dag van haar reis kwam ze bij een lieflijk dorpje. Het was er
merkwaardig stil toen ze er binnenreed. Ze vroeg zich af wat er aan de hand was. Ze wou het aan
iemand vragen en besloot in de schaduw te gaan zitten wachten totdat er iemand langskwam. Na
enige tijd kwam er een man tevoorschijn. Heel langzaam kwam hij op haar toe, zorgvuldig
de zon vermijdend en wat woorden stamelend. Aandachtig keek zij toe. Ze begon wat te
vermoeden toen ze zag dat zijn mond half uitgedroogd was. Hij vertelde dat het dorp al weken
zonder water zat; de putten waren uitgedroogd en iedereen was wanhopig.
Oma's oogjes begonnen te schitteren. 'Eureka' fluisterde ze in zichzelf, 'Ik weet wat er moet
gebeuren'. Ze gaf de man de opdracht het hele dorp zich 's avonds te laten verzamelen in de grote
hut in het midden van het dorp om daar van haar de oplossing voor hun waterproblemen te horen.
Toen het donker geworden was bevond iedereen zich in de hut, de vrouwen links, de mannen
rechts. In het duister, half zingend, half pratend, afgewisseld met blokfluitmuziek, deelde ze mee
 |
 |
 |
 |