De Bonte Was, VROUWENWERK, Amsterdam 1975
49
De heren beginnen te smoezen met elkaar en ik maak eruit
op dat 'die griet eigenlijk nog nooit koffie heeft gehaald.'
Heer P., met de rug naar mij toe: 'Renee, ga jij 'ns koffie
halen.' Ik geef geen antwoord, voel me ontzettend kwaad
worden: 1) er wordt maar van me verwacht dat ik voor ze
ren; 2) Heer P. neemt niet eens de moeite om zich even
om te draaien als hij me wat vraagt. Ik kan niets zeggen
op dat moment, maar schrijven kan ik wel:
Geachte heer P. c.s.,
Hoewel ik u, naar uit mijn wijze van aanspreken blijkt,
best waardeer, moet ik u toch op iets wijzen dat mij zeer
irriteert. Ik ben helemaal niet te belazerd om iets voor
een ander te doen. Wanneer iemand zich om de een of andere
reden niet in staat voelt om zelf koffie te halen ben ik
zelfs graag bereid diegene te helpen. Wel verwacht ik dat
diegene mij dat op een behoorlijke manier vraagt. Aange-
zien jullie koffie willen en ik niet en aangezien jullie
blijkbaar gezond zijn, zie ik niet in waarom ik koffie
zal halen. Ik haal vrijwillig koffie, maar als dat al bij
voorbaat van mij verwacht wordt omdat ik toevallig als
meisje geboren ben vertik ik 't sowieso. Waarschijnlijk
is het voor u nog gemakkelijker al die bekertjes te dra-
gen daar het me al vaker is opgevallen dat de leden van
het mannelijk geslacht in het algemeen over grotere han-
den beschikken.
Renee
Dit schrijven leg ik voor Heer P. neer op zijn bureau.
Zijn reaktie: geen kommentaar maar wel een rood hoofd.
Buurman: grinnikt.
Zijn buurman: eigenlijk heeft ze wel gelijk.
De vierde: 'Val ons even af.' Hij grinnikt ook verder.
Uiteindelijk staat één van hen op en haalt alleen voor
zichzelf koffie. De volgende staat op en vraagt meteen
aan de rest of hij voor hun mee zal nemen.
Marian leest even later het briefje ook, ze weet niet wat
ze ervan denken moet, want ze loopt naar me toe en vraagt
heel zacht, zodat de anderen het niet horen: ' Waarom
schreef je dat? Het is toch niet zo erg om koffie te
halen?' Ik sta perpleks en zeg dat 't mij daar helemaal
niet om gaat, maar dat ik 't voor geen goud doe als ze
het zomaar verwachten.
In het begin gaat het koffiehalen nog een beetje van 'ik
laat me toch niet kennen' maar later haalt ieder als het
zo uitkomt voor degenen die trek hebben.
Nu werk ik sinds een paar maanden ergens anders maar
't gaat hier jammer genoeg niet zo heel anders als bij
't vorige bedrijf. Ik strijd er wel een beetje tegen
 |
 |
 |
 |