MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
146
vrouwen te bereiken. Hoewel we hierover verdeeld waren werden er toch snel uitnodigingen
gestuurd naar vier vrouwen. Maar geen van hen kon echter binnen zo korte tijd komen.
Simone de Beauvoir's bemoedigende boodschap werd bij de opening van het Trirunaal
voorgelezen en dat was een uitstekende oplossing! De boodschap luidde: 'Lieve zusters, het spijt
mij erg dat ik door omstandigheden vandaag niet bij jullie kan zijn, maar in mijn hart ben ik
aanwezig. Ik beschouw deze bijeenkomst als een belangrijke historiese gebeurtenis. In
tegenstelling tot de konferentie in Mexico, waar vrouwen, gestuurd door hun politieke partijen, door
hun landen, slechts probeerden om de vrouw te integreren in een mannenmaatschappij, zijn jullie
hier bijeen om de onderdrukking aan de kaak te stellen waar vrouwen in deze maatschappij aan
onderworpen zijn. Allang hebben vrouwen in veel landen zich gebundeld om tegen deze
onderdrukking te vechten; maar de verschillende groepen wisten nauwelijks van elkaars bestaan
af. Voor de éérste maal zullen zij nu bijeen komen, en vrouwen van over de gehele wereld zullen
zich bewust worden van de schandelijke toestand waarin ze verkeren.
Jullie hebben gelijk wanneer jullie deze toestand als de bron van werkelijke misdaden
beschouwen: de positie die vrouwen opgelegd krijgen, of dat nu in geinstitutionaliseerde vorm is of
niet, leidt tot onaanvaardbare aantasting van de mens; hiertegen is in de grote meerderheid van
de gevallen geen rechtsmiddel mogelijk. Daarom is het dringend noodzakelijk dat vrouwen in aktie
komen om deze misdaden met hun eigen middelen te bestrijden.
Jullie zullen, gesterkt door jullie solidariteit, verdedigingstaktieken kunnen ontwikkelen. Juist de
solidariteit zullen jullie tijdens deze vijf dagen kunnen gebruiken: praat met elkaar, praat met de
wereld, breng de beschamende waarheden aan de dag die de helft van de mensheid probeert te
versluieren. Het Tribunaal is al een prestatie op zich. Het is bovendien een aankondiging van de
dingen die komen zullen. Ik begroet dit Tribunaal als het begin van een radikale dekolonisatie van
vrouwen.'
Simone de Beauvoir werkte deze bemoedigende woorden nader uit in een artikel dat op 1 maart
gepubliceerd werd in de 'Nouvel Observateur'. 'Het is niet toevallig', schreef zij, 'dat dit Tribunaal
geopend zal worden na de afsluiting van het belachelijke Jaar van de Vrouw, georganiseerd door
een mannenmaatschappij om vrouwen in de war te brengen. De feministen, die in Brussel bijeen
zijn, zijn van plan om hun lot in eigen hand te nemen... Zij zijn niet afgevaardigd door partijen,
noch door landen, noch door enige politieke of ekonomiese groepering; als vrouwen zullen zij zich
uiten. In feite lijden alle vrouwen onder een speciale vorm van onderdrukking, ongeacht regiem,
wet, morele kode of maatschappelijke omstandigheden. Zij zijn in Brussel bijeen om dit aan de
kaak te stellen.
De vrijheid van de vrouw wordt aangetast wanneer haar ongewenste zwangerschappen worden
opgelegd en haar lichaam wordt gruwelijk verminkt wanneer ze ongeacht haar mening wordt
gesteriliseerd, wanneer haar bepaalde mediese of psychologiese behandelingen worden
opgelegd, wanneer ze wordt onderworpen aan de wrede clitoridectomie zoals die in vele
Islamitiese landen wordt toegepast. Op ekonomies gebied zijn vrouwen het slachtoffer van een
diskriminatie die even onaanvaardbaar is als de rassendiskriminatie die door de maatschappij uit
naam van de Rechten van de (Man-)Mens veroordeeld wordt; ze wordt gedwongen thuis
onbetaald werk te verrichten, de meest ondankbare taken worden haar toebedacht en haar salaris
is minder dan dat van haar mannelijke tegenhanger.
De mannen wijzen vrouwen een minderwaardige rol toe, maar zij bevoorrechten vrouwen als het
objekt van hun agressie. In bijna ieder land, de Verenigde Staten en Frankrijk niet uitgezonderd,
neemt verkrachting toe; fysiek geweld wordt als volkomen normaal beschouwd, evenals de
psychologiese of ronduit grove aanrandingen waaraan vrouwen blootgesteld zijn als ze
bijvoorbeeld alleen over straat lopen. Deze wijdverspreide vorm van geweld wordt door niemand
erkend en in stilte genegeerd. Zelfs tegen onverhulde gewelddaden - verkrachting, mishandeling
en aanranding - bestaat meestal geen juridies hulpmiddel. Het lijkt erop dat vrouwen bestemd zijn
om te lijden en er verder over te zwijgen.
Het is deze bestemming die door de vrouwen die in Brussel bijeen zijn met kracht verworpen zal
worden. Wanneer ik let op de stuwkracht van dit Tribunaal in het dekolonisatieproces van
vrouwen, dan denk ik dat dit als een geweldige historie se gebeurtenis beschouwd moet worden.'
 |
 |
 |
 |