MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
143
alle mannen er veel meer belang bij hebben dat vrouwen onderdrukt blijven dan dat zij zich
bevrijden, waren we bang dat het Jaar van de Vrouw niet veel meer zou bieden dan wat uiterlijk
vertoon. Eventueel zou het erin kunnen slagen ons vrouwen te doen geloven dat de patriarchale
regeringen en de door mannen beheerste Verenigde Naties zelf onze grootste belangen
behartigen. Dit zou er maar al te gemakkelijk op uit kunnen lopen dat vrouwen met mannen en op
hun voorwaarden zouden gaan samenwerken, dat onze woede over onze werkelijke situatie zou
afstompen en dat de vrouwenbeweging, of delen daarvan, zich zou laten inpalmen.
Maar we wilden ons liever bezighouden met tegenakties die zowel radikaal als konstruktief zouden
zijn, dan onze energie stoppen in het bekritiseren van het Jaar van de Vrouw.
Het Internationale Tribunaal over Misdaden tegen de Vrouw was één van de vele ideeën die het
eerst genoemd werden op onze laatste bijeenkomst op 22 augustus. Om dit en sommige andere
genoemde ideeën uit te werken en op touw te zetten was er opnieuw een internationale bijeen-
komst nodig. Vrouwen uit het vrouwencentrum in Frankfurt boden aan om er een te organiseren.
Ruim zeshonderd vrouwen, voornamelijk uit West-Europa, waren aanwezig bij deze Internationale
Konferentie voor Feministen, op 15-17 november 1974. Hier is het Internationale Tribunaal van de
grond gekomen. De uitgangspunten van het Tribunaal begonnen zich vijftien maanden voordat het
Internationale Tribunaal werkelijk plaatsvond te ontwikkelen.
Uitgangspunt was: alle van de man afkomstige vormen van vrouwenonderdrukking worden
beschouwd als misdaden tegen vrouwen. Dit houdt in dat je een totaal andere opvatting over
misdaden hebt dan zoals die in een patriarchale maatschappij omschreven wordt.
Een andere grondgedachte van het Tribunaal was van het begin af aan het geloof in de kracht van
de persoonlijke getuigenissen om van te leren, om te politiseren en te motiveren. Dit geloof in
persoonlijke getuigenissen is algemeen bij de vrouwenbeweging in vele landen, maar minder waar
de beweging sterk onder linkse invloed staat. Deze methode werd het meest gebruikt in
praatgroepen, hoewel hij ook effektief bleek bij grotere bijeenkomsten, bijvoorbeeld de 'Speak-
outs' over abortus en verkrachting in o.a. de Verenigde Staten en in Frankrijk. Door persoonlijke
ervaringen en problemen uit te wisselen komen we tot de ontdekking dat deze problemen niet
alleen persoonlijk zijn, maar ze veroorzaakt of verergerd worden door de manier waarop vrouwen
in het algemeen bekeken en behandeld worden en door de situaties en rollen die voor ons zijn
gereserveerd. We komen tot de ontdekking dat vele van onze problemen een maatschappelijke
oorzaak hebben en daarom door veel andere vrouwen gedeeld worden. Door openlijk met elkaar
te praten kan ons isolement worden omgezet in solidariteit en ons zelfverwijt in woede, wat een
veel sterkere motivatie tot aktie is dan jezelf haten!
We wilden de slachtoffers van misdaden tegen vrouwen getuigenissen laten afleggen over deze
misdaden, waarbij de misdaden en de slachtoffers door elk deelnemend land zouden worden
uitgezocht. Dat leek ons veel sterker dan een gebruikelijke konferentie waarbij zogenaamde
experts en bekende mensen hun meningen naar voren brengen. Het leek ons ook sterker dan een
konferentie waar vrouwen uit de vrouwenbeweging van verschillende landen zouden gaan
diskussiëren over de oorzaken van onze onderdrukking en de pro's en kontra's van verschillende
veranderingsstrategieën. Diskussies over oorzaken en oplossingen zijn natuurlijk wèl noodzakelijk
voor onze strijd, zowel nationaal als internationaal, en het Internationale Tribunaal is altijd van plan
geweest om dergelijke diskussies erbij te betrekken. Maar onze analyse, onze syntheses, onze
voorstellen voor akties moeten voortkomen uit gevoelens en niet alleen uit verstand.
De eerste beginselen van de organisatoriese opzet van het Tribunaal werden al in de werkgroep in
Frankfurt vastgesteld. Er werd uit zoveel mogelijk landen een vrijwilligster of 'nationaal
kontaktpersoon' gezocht. Die kontaktpersonen verzorgden de oprichting van een
Tribunaalkommissie in haar land. De opdrachten aan elke landelijke tribunaalkommissie waren: 1.
om bekendheid te geven aan het Internationale Tribunaal en er zoveel mogelijk vrouwen bij te
betrekken; 2. om mensen bewust te maken van de misdaden tegen vrouwen; 3. om te beslissen
over welke drie of vier misdaden vrouwen uit hun land zouden getuigen; 4. om vrouwen te vinden
die bereid waren over deze misdaden te getuigen op het Tribunaal; 5. om over elke uitgezochte
misdaad een kort onderzoeksrapport te maken teneinde dit op het Tribunaal voor te lezen na de
persoonlijke getuigenis; 6. om voor zover nodig geld in te zamelen voor de reiskosten van de
vrouwen die getuigen en om andere noodzakelijke onkosten te helpen betalen. Men hoopte ook
 |
 |
 |
 |