MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
15
voelde me geïsoleerd en wrokkig. Ik had het idee dat mensen recht hebben op een goed
sexleven, maar het zag er naar uit dat het onze was geruïneerd. Ik ging weer parttime les geven
en ik was vaak helemaal uitgeput omdat ik ook nog voor twee kinderen moest zorgen. In het
ziekenhuis waar ik van het tweede kind was bevallen, hadden ze me sterk afgeraden een
spiraaltje te gebruiken, maar ze boden geen andere oplossing. Ik werd dus weer zwanger. Een
feministiese dokter vertelde me hoe ik het ziekenfonds moest aanpakken. Ze zei dat ik, omdat ik
getrouwd was en maar twee kinderen had en omdat mijn man een beroep met goede
vooruitzichten had, een goede show moest weggeven als ik mijn ge-val uiteenzette. Eerst kreeg ik
een of andere ko-assistent die me lichamelijk onderzocht en wiens onverschillige en superieure
houding voor mij de weg effende voor een goede show. Ik was in tra-nen toen ik bij de psychiater
werd gebracht, die na een gesprek van drie minuten een shockbehandeling aanraadde. Ik werd
hysteries bij dit voorstel, niet alleen voor mezelf, maar omdat ik besefte dat misschien veel
vrouwen werkelijk een schadelijke psychiatriese behandeling hebben ondergaan terwijl ze alleen
maar een abortus wilden. Ik werd naar een medies-sociaal werkster gebracht, die mijn man al bij
zich had en die medelijden scheen te hebben met deze jongeman die het zo slecht getroffen had
en die ongeveer hetzelfde beroep als zij had. Ze vond kennelijk dat ik tekortschoot en ze stelde
nergens op slaande vragen in de trant van 'Verras je je man wel eens met een kleinigheidje? '.
Tenslotte belandde ik bij een gynaekoloog die door studenten werd omringd. Ze hadden
klaarblijkelijk mijn geval besproken. De gynaekoloog zei dat ze besloten hadden mij een abortus
toe te staan maar dat ik gesteriliseerd zou worden. Ik zei dat mijn man bereid was een vasectomie
te laten doen. De gynaekoloog zei dat mijn man daar nog te jong voor was. Dit meten met twee
maten maakte me woedend. Ik voelde me als een gebruikte en nutteloze oude tang. Door de
vrouwenbeweging was ik ervan op de hoogte dat een sterilisatie tegelijk met een abortus meer
risico's meebrengt en dat dit voor sommige vrouwen zelfs dodelijk is geweest. Daarom maakte ik
een einde aan het gesprek met de gynaecoloog en beloofde dat ik me zou laten steriliseren zodra
ik hersteld was van de abortus.
De ervaringen van verschillende andere vrouwen op de zaal van het ziekenhuis waar ik
geaborteerd werd met de mediese staf waren net zo afgrijselijk als die van mij. Van mijn abortus
heb ik nooit spijt gehad. Ik heb wel spijt gehad van mijn huwelijk en van het kinderen krijgen.
Getuige 9: Engeland
Ik heb een brief van een zuster in Londen. Zij kan het Tribunaal niet zelf bijwonen. Ik zal hem
voorlezen.
Kort geleden moest ik in het Victoria Ziekenhuis in Nottinghamshire worden opgenomen. Ik had
een miskraam. Terwijl ik daar lag was ik ooggetuige van het lijden van een meisje van zestien jaar
dat een abortus onderging. Ik was verontwaardigd en geschokt. Zij had in een vroeg stadium van
haar zwangerschap een abortus gevraagd. De gynaecoloog van dit ziekenhuis had echter be-
weerd dat hij haar pas wilde helpen als zij 18 weken zwanger was. Zij vertelde mij dat hij had
gezegd: 'Domme meisjes zoals jij die van sex een spelletje maken zullen daar ook voor moeten
boeten'. De abortus werd op gang gebracht door een catheter, die onder volledige narcose in de
baarmoeder werd gebracht. Haar weeën duurden 25 uur. (Ik werd uit het ziekenhuis ontslagen
voordat de nageboorte was gekomen). De eerste 18 uur kreeg zij geen pijnstillende middelen. Op
verzoek van andere patiënten die zich haar lot aantrokken kreeg ze toen een injectie. Als
argument om haar pijnstillende middelen te onthouden werd gebruikt dat pijnstillers de
samentrekkingen van de baarmoeder zouden verminderen en daardoor het gehele proces
vertragen. Ik heb nooit gehoord dat dit bij een gewone bevalling werd verkondigd. Artsen die ik er
later naar vroeg zeiden dat er geen mediese gronden zijn voor dit argument. Zij waren van mening
dat de weeën bij een zwangerschap van 18 weken even sterk en pijnlijk zijn als die bij een vol-
dragen zwangerschap. Ik ben ervan overtuigd dat dit meisje hevige pijn leed. De nacht ervoor had
ik zelf een spontane abortus gehad, en uit haar reakties kon ik de soort en de mate van de pijn die
ze had opmaken.
 |
 |
 |
 |