MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
10
tegen het programma. Alleen één linkse criticus durfde het programma te prijzen. Hij beschouwde
het als zeer moedig en verklaarde zich solidair met onze strijd. De linkse partijen hulden zich over
deze zaak in zwijgen, de Socialistiese Partij inbegrepen, hoewel dat zelfs de enige linkse partij is
die de legalisatie van de abortus in haar programma heeft opgenomen.
Alleen het weekblad Mulher en een groep die zich met abortus bezighoudt, namen het voor ons
op.
Omdat de film zo'n storm van kritiek had losgemaakt organiseerde de omroep een televisiedebat
tussen twee artsen, een socioloog, een priester en de Officier van Justitie van de Republiek.
Allemaal waren ze het erover eens, dat de wet op abortus moest verdwijnen, maar aangezien hij
nu eenmaal bestond, zeiden ze, moest er ook aan gehoorzaamd worden. De Officier van Justitie
gelaste een onderzoek ter voorbereiding van een proces tegen de journalisten die voor het
programma verantwoordelijk waren, het tv-team dat de film gemaakt had en de omroep zelf,
omdat men de film vertoond had. We weten nog niet hoe de zaak zal aflopen. Gezien de reakties
van rechts en het zwijgen van links zijn we bang dat een rechtszaak zal worden aangegrepen om
de kwestie van de legalisatie of het vrij geven van de abortus uit te stellen.
Ondanks de revolutionaire beweging is er nog lang geen sprake van een kulturele revolutie in
Portugal. De situatie van de vrouw blijkt dezelfde als voor 25 april 1974. Wat er is gebeurd met
betrekking tot de abortuskwestie is maar één voorbeeld. We rekenen op de solidariteit van de
vrouwen in de hele wereld om de Portugese vrouwenbeweging vooruit te helpen. Als journalisten
hebben we jullie solidariteit nodig om te kunnen doorgaan met het aan de kaak stellen van
vooroordelen over vrouwen en misdaden die vrouwen worden aangedaan.
Getuige 3: België
In België is abortus geheel verboden volgens een bepaling in het wetboek van strafrecht van
1967, die nog steeds van kracht is. Degene die de wet overtreedt heeft kans op zware straffen.
Een gevangenisstraf van 2 tot 5 jaar wordt geëist tegen de vrouw die zich vrijwillig laat aborteren.
Degene die de abortus uitvoert riskeert dezelfde straf. Iedereen die een vrouw helpt om een
abortus te krijgen - door haar bijvoorbeeld een adres te geven of geld voor de abortus, of door met
haar mee te gaan naar de plaats waar ze een abortus kan krijgen - is op gelijke wijze strafbaar.
Sommigen riskeren zelfs zwaardere straffen. Specialisten als dokters, vroedvrouwen en
apothekers die een vrouw op haar verzoek aborteren, riskeren straffen van 10 tot 15 jaar. Op
enkele idealisten na vragen doktoren die bereid zijn het risiko te lopen waanzinnige prijzen. Een
medies verantwoorde abortus kost, op enkele uitzonderingen na, tussen de 30.000 en 50.000
Belgiese Franken (f 2.000.- - f 3.500.-). Dat is dus de wet. Maar wat gebeurt er in de praktijk?
Het is erg moeilijk om het aantal abortussen te schatten. Gissingen lopen van 20.000 tot 400.000
per jaar. Het meest genoemde getal is 40.000. Als je bedenkt dat bij een abortus vaak meerdere
mensen betrokken zijn, de vrouw, haar partner, de aborteur, vrienden en de familie, dan zien we
dat een aanzienlijk deel van de bevolking ieder jaar met dit probleem gekonfronteerd wordt,
hoewel er slechts weinigen vervolgd worden. De meeste abortussen komen bij toeval onder de
aandacht van Justitie, b.v. door een onverklaarbaar sterfgeval of door anonieme brieven die uit
wraak geschreven worden. Er worden echter veel abortussen niet vervolgd omdat ze in het
buitenland plaatsvinden, in landen als Engeland, Zwitserland en Polen; daarentegen kan een
zwangerschapsonderbreking, uitgevoerd in Holland, waar abortus illegaal is, toch in België
vervolgd worden. Degenen echter die geld of konnekties hebben kunnen ongestraft een abortus
krijgen in het buitenland en ook gemakkelijker de wet ontduiken.
Tussen 1961 en 1969 werd jaarlijks gemiddeld 150 maal een vervolging ingesteld wegens
abortus. In 125 gevallen volgde een veroordeling waarvan driekwart voorwaardelijk of met een
proeftijd.
Om het abortuskonflikt in en tussen de politieke partijen te verzachten heeft de regering in 1974
een ethiese kommissie ingesteld. Haar taak is o.a. om advies te geven over eventuele wijzigingen
 |
 |
 |
 |