MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
12
Toen in 1975 het wetsontwerp, dat vrouwen de vrijheid om te kiezen zou geven, bij het parlement
werd ingediend, veroorzaakte het heftige reakties in konservatieve en religieuze kringen. Er werd
een hetze gevoerd tegen vrouwen die abortus wensten en de mensen die er voor vochten om de
nieuwe wet erdoor te krijgen werden verdacht gemaakt. Vrouwen die om abortus vroegen werden
als misdadigsters voorgesteld en sommige mensen trokken zelfs een parallel tussen hun aktie en
het uitroeien van zieken en gehandicapten onder Hitler. In de kringen waar abortus op verzoek
wordt veroordeeld, is men gelijkertijd sterk gekant tegen anticonceptie en tegen het beschikbaar
stellen van enige informatie over dit onderwerp.
Bij de parlementsverkiezingen van 1977 hebben de niet-socialistiese partijen een kans op de
meerderheid. Machtige pressiegroepen zullen hun best doen een strengere wetgeving in te
voeren; Ieder jaar zien in Noorwegen 1400 vrouwen hun verzoek om abortus afgewezen. Toch
krijgt 30-40% van hen geen kind. Degenen die genoeg geld hebben laten een legale abortus in het
buitenland doen; de armere vrouwen ondergaan een illegale in Noorwegen.
Onze nieuwe abortuswet is totaal geen verbetering ten opzichte van de vorige wet. De vrouw moet
verschijnen voor een team van artsen, dat het voor het zeggen heeft. Het nieuwe element in de
wet is, dat de vrouw het recht heeft zich direkt tot het team te wenden, terwijl ze vroeger door een
huisarts verwezen moest worden. De nieuwe wet staat ook abortus op sociale gronden toe, maar
dat is niets nieuws, aangezien onder de oude wet sociale omstandigheden in bepaalde gevallen
ook in de overwegingen werden betrokken. Waar het om gaat is dat de vrouw nog steeds de
beslissing aan een kommissie van artsen moet overlaten en dus als bij de vorige wet het risiko
loopt dat haar verzoek zeer verschillend wordt behandeld, afhankelijk van degene met wie ze te
maken heeft.
In Noorwegen zijn de ernstigste bezwaren tegen de nieuwe wet de volgende. Ten eerste betekent
de wet een volledige ontkenning van de verantwoordelijkheid van de vrouw. Haar wordt het recht
ontnomen te beslissen of ze een kind wel of niet wil hebben. Ten tweede zijn er verschillende
interpretaties mogelijk van wat aanvaardbare gronden voor een abortus zijn en daarmee
verschillende toepassingen. De morele of religieuze instelling van de artsen zal dikwijls bepalen of
de vrouw wel of niet een abortus mag ondergaan. Ten derde is de wet geografies diskriminerend:
de kans dat een verzoek wordt ingewilligd is in of om de hoofdstad veel groter dan in de rest van
het land. Ten vierde diskrimineert hij op ekonomiese en sociale gronden. Onderzoek heeft
aangetoond dat het voornamelijk vrouwen uit ekonomies en maatschappelijk achtergestelde
groepen zijn die een abortus vragen.
Het zal waarschijnlijk lang duren voordat in Noorwegen de beslissing tot abortus door de vrouw
zelf genomen kan worden.
Getuige 6: Oostenrijk
Nadat in Oostenrijk abortus eeuwenlang ten strengste verboden is geweest, werd op 1 januari
1975 een nieuwe abortuswetgeving van kracht. Abortus is niet strafbaar als deze in de eerste drie
maanden van de zwangerschap wordt gedaan, mits de vrouw van te voren een arts heeft
geraadpleegd. De dokter kan echter, evenals ieder lid van de mediese stand, zonder opgave van
redenen weigeren een abortus te verrichten.
Deze wet, waar de katholieke kerk zich hevig tegen verzet heeft, lijkt misschien progressief en
hanteerbaar. Jammer genoeg is de werkelijkheid. heel anders. Ik zal beginnen jullie iets over de
situatie in de ziekenhuizen te vertellen.
In slechts een zeer klein percentage ziekenhuizen worden überhaupt abortussen gedaan (in 13
van de 85 in heel Oostenrijk, waarvan 5 in Wenen). In het westen van Oostenrijk (Vorarlberg, Tirol,
Salzburg) is geen enkel ziekenhuis waar officieel abortussen worden gedaan. Dat is ten dele te
wijten aan het feit dat zoveel hoofden van de gynaekologiese afdelingen van meet af aan
verboden hebben dat er in hun ziekenhuis abortussen zouden worden uitgevoerd, aangezien ze
het niet. met hun 'geweten' in,overeenstemming konden brengen.
Zelfs als sommige artsen individueel bereid zouden zijn het te doen, kunnen zij dat niet tegen de
wil van hun chef doen. Veel ziekenhuizen worden door de Kerk gefinancierd in welk geval het
 |
 |
 |
 |