MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
14
Getuige 7: Oostenrijk
Ik wilde het graag hebben over de invloed van de Kerk op onze abortuswet.
Ruim een jaar hebben we nu in Oostenrijk de zogenaamde Fristenlösung wat betekent dat in de
eerste drie maanden abortus is toegestaan. Deze 'Fristenlösung' werkt echter niet zo goed omdat
er veel te weinig ziekenhuisbedden beschikbaar zijn en omdat erg veel artsen weigeren te
aborteren. De Kerk heeft geprobeerd ons zelfs deze geringe verlichting af te nemen. Er is
geprobeerd een ongelooflijk verwarde, van vrouwenhaat getuigende en wettelijk gezien absurde
wet in het parlement te brengen wat jammer genoeg gelukt is.
In deze wet wordt geëist dat iedere. vrouw die zich laat aborteren, vervolgd zal worden tenzij ze in
een niet te vermijden noodsituatie verkeert. Of haar situatie zo moeilijk was of niet moet iedere
keer dat een abortus is gepleegd door een rechter worden vastgesteld. Als de rechter beslist dat
het geen noodgeval was, zal de vrouw gestraft worden, zal de dokter gestraft worden en zullen de
verpleegsters gestraft worden. Als er wordt vastgesteld dat het wel een noodsituatie was, dan
wordt de man gestraft als de oorzaak daarvan. Dat betekent dat in iedere zaak of de vrouw, die
een abortus ondergaat, of de vader van het geaborteerde embryo wordt veroordeeld.
Deze wet is op het ogenblik niet van kracht. Over een maand wordt hij in het parlement
behandeld.
Getuige 8: Engeland
Ik tril als een espebIad. Maar ik wil veel liever zoals nu tot jullie spreken dan voor een abortus naar
een Engelse dokter gaan! Omdat, terwijl algemeen wordt aangenomen dat we een liberale
wetgeving hebben, in feite de Engelse abortuswet verderfelijk is. Ze is voor vrouwen erg
onderdrukkend. Vrouwen moeten bedelen om een abortus. Abortus is alleen legaal als er twee
artsen bereid zijn hem te verrichten. Dit geeft de artsen een prachtige gelegenheid om god te
spelen, wat dan ook voortdurend gebeurt. Vrouwen worden door artsen op een bestraffende,
parternalistiese en moralistiese manier behandeld. Sommige vrouwen gingen voor een abortus
naar de dokter en werden weer weggestuurd omdat ze immoreel waren en straf verdienden.
Andere vrouwen kregen te horen: 'Doe niet zo gek, een kind meer maakt geen enkel verschil'.
De vrouwen die er in ons land het meest van te lijden hebben komen natuurlijk uit de
arbeidersklasse, omdat vrouwen uit de middenklasse zich tegen betaling partikulier kunnen laten
aborteren.
Nu zal ik jullie vertellen over mijn eigen ervaringen met abortus en mijn problemen met de
verschillende methoden voor geboortebeperking. Ik ben in 1960 getrouwd vlak nadat ik m'n
onderwijsbevoegdheid had gekregen. In die tijd werd me in verband met spataderen en trombose
in de familie afgeraden de pil te gebruiken. Ik kon geen spiraaltje gebruiken omdat de spiraaltjes
die er toen waren, niet geschikt waren voor vrouwen die nog geen baby hadden gehad. Ik
probeerde een pessarium, maar ik had er een hekel aan, zodat m'n echtgenoot kondooms
gebruikte wat ik soms met pessaria kombineerde. Ik nam ook risiko's vooral tijdens de 'veilige'
dagen. Doordat ik in een Rooms Katholiek klooster was opgevoed, had ik, toen ik zwanger werd,
nog nooit van abortus gehoord. Ik kreeg dus het kind. Het inkomen van mijn man was volstrekt
onvoldoende. Hij was toen assistent en we konden geen huis vinden toen we van Bristol naar
Liverpool terug gingen. Ik woonde dus met mijn baby in een hotelkamer terwijl mijn man op z'n
werk woonde. Uiteindelijk werden we gedwongen een te dure flat te huren. Ik vond een oppas en
een parttime baan als lerares, maar in het tweede trimester werd ik weer zwanger. Later ontdekte
ik dat ik geen 'veilige dagen' had aangezien ik een menstruatiecyclus van 21 dagen had en ik
voordat die was afgelopen alweer ovuleerde. Ik had met een vriendin over abortus gepraat. We
wisten niet dat abortus toen legaal was. Zij had het ergens illegaal laten doen en dat wilde ik niet
en we konden het ook niet betalen. Ik besloot mijn zwangerschap niet af te breken, zodat m'n
eerste kind gezelschap zou hebben. Ons gezin zou dan kompleet zijn en mijn man vond het best
zich te laten steriliseren. De tweede zwangerschap was moeilijk. Ik had pijnlijke aderen en ik
 |
 |
 |
 |