De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
103
Ik ben het uiteindelijk gaan doen, omdat ik doodsbenauwd was voor
een te sterke wederzijdse afhankelijkheid tussen Seth en mij, als ik hem
alleen bleef opvoeden. Ik geloof dat het niet te vermijden is dat je in
zo'n geval elkaars bezit wordt. Bovendien vond ik het vervelend dat
Seth als enigst kind zou opgroeien. De praktiese voordelen van de kin-
derhuissituatie zijn voor mij in de afgelopen twee jaar steeds zwaarder
gaan wegen. Ik kan nu gewoon een baan hebben, 's avonds dingen doen,
zonder konstant als een gek te moeten organiseren, oppas verzorgen,
boodschappen doen, koken etc. In feite heb ik daardoor nu meer tijd en
meer aandacht voor Seth dan daarvoor, hoewel ik een grotere baan heb
nu. Ik kan nu een zelfstandig leven leiden, zonder last te hebben van het.
schuldgevoel dat ik mijn kind tekort zou doen. Ik heb er in het begin
wel wat moeite mee gehad, dat anderen beslissingen namen over mijn
kind; nu vind ik het alleen maar prettig.
De kinderen zijn, voor zover je dat als volwassene kunt beoordelen,
gelukkig in het kinderhuis. Ze houden behoorlijk rekening met elkaar,
spelen samen, vangen elkaar ontzettend fijn op en leren konstant van
elkaar. Ze krijgen, zowel van elkaar als van de volwassenen, veel meer
dan je als ouder alleen te bieden hebt. Al was het alleen maar dat ze nu
in een groot 'gezin' opgroeien. Hoe het effekt op de lange duur zal zijn
weten we natuurlijk niet, daar durf ik verder ook weinig over te zeggen,
behalve dan dat ik, nu, denk ik gekozen heb voor iets dat in mijn en
Seth's situatie het beste is.
Ik vind het een uitstekende oplossing om de enge gezinsstruktuur een
beetje te doorbreken, maar ik vraag me eigenlijk af in hoeverre dit voor
anderen op kan gaan. In de eerste plaats moeten mannen, die aan zoiets
mee zouden willen doen, een part-time baan kunnen vinden. Dit houdt
in dat ze, gedeeltelijk, afstand moeten doen van hun maatschappelijke
'loopbaan'. Verder is zoiets, waarschijnlijk, nog veel moeilijker voor
mensen die niet een opleiding hebben, waarmee ze in vier dagen genoeg
kunnen verdienen om én een kinderhuis én hun eigen huishouden op
poten te houden.
Voor vrouwen met kinderen zijn de voordelen uiteraard veel duidelij-
ker, ze gaan er zonder meer op vooruit.
KOLLEKTIEF 2
Ik ben 40 jaar, mijn man is 46 en de twee zoons zijn 15 en 17. Komende
zomer wonen we vijf jaar met een grote groep mensen samen; op het
ogenblik zijn we met ons zeventienen.
Ongeveer in 1969 is het begonnen. Door ons werk en studie waren mijn
man en ik erg bezig met onze eigen leefsituatie en begonnen we na te
denken hoe we werk en gezinstaken het beste konden regelen. Ook
door gesprekken met anderen in een soortgelijke situatie kwamen we op
het idee in een groep te gaan wonen om op die manier huishoudelijke
taken en opvoedingstaken met elkaar te delen. We dachten dat het voor
de jongens best goed zou zijn om op te groeien in een gemeenschap met
meer volwassenen en kinderen. Zelf had ik ook behoefte om wat min-
der dicht op elkaar te leven.
Voorjaar '71 vond ik een huis waar een meisjesinternaat in gehuisvest
was dat zou worden opgeheven. Het was een groot huis, met alles erop
en eraan, verwarming, douches enz. ideaal om het eksperiment te begin-
nen.
We praatten er eerst over met de zus van mijn man en haar man en drie
zoons, toen 10, 12 en 14 jaar. Ze voelden er voor mee te doen. Dat wil
zeggen: de jongens - ook de onze - waren niet direkt zo enthousiast: het
betekende voor hen afscheid van hun vrienden, de buurt, de school.
 |
 |
 |
 |