VROUWEN TEGEN DE VERDRUKKING IN, De Bonte Was, Amsterdam 1979
55
Nu hebben we nog steeds genoeg pony's om 's zomers kampen te houden maar slechts twaalf
kunnen bereden worden. De acht andere moeten nog groeien. Ik moet de veulens vier jaar
aanhouden, pas dan kun je er op rijden. Alle anderen heb ik opgeruimd toen 'de graaf' zoals we
hem noemden ons de wacht aanzegde. Toen ik besefte, dat ik terug moest naar 'n kleiner bedrijf
en ook de crisis aan zag komen en bovendien de kinderen bijna allebei groot waren besloot ik
weer te gaan studeren. Maar toen ik na vier jaar klaar was, had de recessie goed doorgezet en nu
krijg ik overal bij sollicitaties te horen dat ik te oud ben. Ook dat is dus 'n stap geweest die geen
vaste grond onder de voeten heeft gegeven.
En zo ga je verder. Geen Jan modaal, maar Mientje minimaal en nog altijd in het moeras, want als
ik niet een keer per week oud brood en schillen op ga halen, wordt het ponyvoer veel te duur. Van
balletdanseres tot schilleboer, dat lijkt niet best. Aan de andere kant, 'n eigen boerderijtje met wat
land erachter en twintig eigen pony's en geen schuld, leuke kinderen en gezonde jongeren om je
heen die ook leerden, dat je moet proberen alles zelf maar aan te pakken. Want als het niet gaat
zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. En zo stappen we verder en verder.
Waarheen? Waartoe? Of is het om het leven zelf en doen de stappen er misschien niet toe? Wie
zal het zeggen.
 |
 |
 |
 |