VROUWEN TEGEN DE VERDRUKKING IN, De Bonte Was, Amsterdam 1979
59
Het was een zenuweboel op de moedermavo want de derde serie schoolonderzoeken was net
gestart. In kleine groepjes zaten vrouwen hun repetitiestof nog even door te nemen, voor de bel
van het eerste uur ging.
En toen kwam Atie binnenstormen, buiten adem. Als een gek stormde ze de kamer van de
direktrice binnen. Een paar minuten later kwamen zowel de direktrice als Atie weer naar buiten.
Atie vertrok en mevrouw Zeeuws-Vlaanderen ging met de docenten staan praten. En ondertussen
ging de bel almaar niet. Na een tijdje gebaarde ze dat iedereen stil moest zijn. 'Dames', zei ze,
'één van uw medeleerlingen is zojuist bij me geweest met een vervelend, ik mag wel zeggen met
een zeer vervelend bericht. Haar vriendin, die in een laboratorium werkt is besmet met een eng
virus en heeft de kinderen van Atie besmet, en waarschijnlijk Atie zelf ook. het is een virus
waarvan je een soort kombinatie van de mazelen en de bof krijgt, de mazelbof zou je kunnen
zeggen. En volgens haar huisarts !' Op dat moment kwam de onderdirektrice er aan lopen.
Vanuit de verte riep ze al: 'De inspektrice van de volksgezondheid in het algemeen en voor de
dagmavo' s voor volwassenen in het biezonder is aan de telefoon.' De direktrice verdween haastig
naar haar kamer. Ondertussen ontstond er een enorme opwinding aan de tafeltjes in de hal.
'Mazelbof', 'en het is hartstikke besmettelijk', 'en die Atie loopt hier maar gewoon rond!'
Na een tijdje kwam de direktrice weer terug en iedereen was meteen doodstil. 'Dames, het is erger
dan ik dacht, de inspektrice heeft de opdracht gegeven het pand onmiddellijk te verlaten, met
achterlating van al uw leermateriaal. En alle schoolboeken die u nog thuis heeft moet u meteen
verbranden. Dat virus besmet juist via gebruikte boeken en papieren. Zodra het schoolgebouw
ontsmet is en de inkubatietijd voorbij is - dat zal ongeveer tien dagen zijn - krijgt u bericht van ons.
Gaat u nu maar en slaap veel en eet veel sinaasappels voor de weerstand!'
In het koffiehuis was het ondertussen een drukte van jewelste. Eerst hadden ze tante Jo toege-
juicht, omdat ze zo prachtig een inspektrice nagedaan had aan de telefoon. Daarna ging Atie
verbeten aan de slag met officieel uitziende papieren en stempels. Greet stond bij het raam op de
uitkijk. Zij moest waarschuwen als de school leegliep. Truus en Anna voorzagen de opgetrom-
melde 'oude' vrouwen uit de buurt van schoonmaakkleren en witte lapjes met elastiek eraan, om
voor hun gezicht te binden. Toen Greet riep dat de schooldeur openging, dromden ze allemaal
samen achter de brabantsbonte gordijntjes van het koffiehuis. En ja hoor, daar liep de school leeg.
De Neus voorop, daarachter honderden vrouwen, met achteraan de direktrice en onderdirektrice.
'Hup', zei Truus, 'kom op meiden, daar gaan we dan!' En daar ging de schoonmaakploeg op weg
naar de school, ieder gewapend met een certificaat waarop stond dat ze te oud waren om de
mazelbof te kunnen krijgen en dat de inspektrice hun de opdracht had gegeven om het
schoolgebouw te ontsmetten en de leermaterialen te verbranden.
Het kostte ze geen enkele moeite om langs de inmiddels postende politie-agent te komen. En de
rest van de dag waren ze bezig met het verbranden van schoolboeken ('The first steps', 'La
France et sa Langue', 'Het menselijk lichaam', 'Van kruistocht tot ruimtevaart', 'Met zesentwintig
letters' en nog zo wat), roosters, repetitiepapier en alle officiële papieren die ze in de kamer van de
direktie en docenten gevonden hadden. De ketel van de centrale verwarming was roodgloeiend.
En daarna namen ze flink wat borrels en lieten ze via de binnenplaats de andere vrouwen binnen
om te vergaderen. Die hadden ondertussen ook niet stilgezeten; alle vrouwen uit de buurt die een
strookje opgestuurd hadden, hadden een uitnodiging voor de volgende ochtend gekregen.
Die middag praatten ze met z'n allen over wat voor school ze nu precies wilden hebben. De
volgende dag deden de vrouwen uit de buurt aan de voortzetting van de diskussie mee en de dag
daarop hing er een groot bord voorop de school: 'Vrouwenleerwoedehuis' stond er op en
daaronder 'Hier kunnen vrouwen leren wat ze nodig hebben om de wereld te veranderen.'
In de daaropvolgende periode kregen ze nog wel heel wat gedonder met de afdeling onderwijs
van de gemeente en later - toen hun aktie ook in de rest van het land was nagevolgd – met de
regering en vragen in de Tweede Kamer. Maar de hele vrouwenbeweging had ze gesteund.
Het was ook nog een heel getob met leerlingen van de moedermavo, die zeiden dat ze voor zo' n
school niet gekozen hadden. Maar die kregen allemaal een vriendelijke brief waarin uitgelegd
werd dat toen ze met de moedermavo begonnen er helemaal niéts te kiezen viel. En uiteindelijk
deden de meeste toen toch nog mee, net zoals de vrouwen van VOS-kursussen, drempelvrees
kursussen en hoe dat allemaal heten mocht.
 |
 |
 |
 |