VROUWEN TEGEN DE VERDRUKKING IN, De Bonte Was, Amsterdam 1979
58
De verziekte moedermavo
Atie had er weer flink de pest in. Een drie voor frans had ze. 'Le père de Marie est le frère de son
soeur.' Tenminste, zo had zij het geschreven. Een grote rooie streep onder 'son'. Dat vond ze nou
zo stom dat het 'sa soeur' moest zijn. Daar was ze het gewoon niet mee eens. En zo had ze nog
wat fouten. Een idioot proefwerk was het weer geweest. De anderen hadden ook zitten morren,
maar echt opstandig werden ze nooit, behalve Greet dan, maar die kreeg dan meteen de hele klas
over zich heen.
Eigenlijk had ze zich wat anders voorgesteld van de moedermavo, iets wat niet zo schools was.
Ze was erop gegaan, zo maar voor zichzelf, om wat te leren. Daar had ze trouwens nog ruzie over
gehad met de klas, want een heleboel vrouwen waren weer naar school gegaan om hun kinderen
te kunnen helpen bij hun huiswerk. Die vonden Atie maar egoïsties. En dat vond ze nou zo'n
onzin. Was je blij dat de kinderen eindelijk een beetje hun eigen gang konden gaan en dat ze niet
meer de hele dag 'moeder, moeder' riepen en dan moest je ze zeker weer met hun huiswerk gaan
helpen, of leesmoeder worden op hun schooltje. Nou, mooi van niet.
Maar wat haar het meest was tegengevallen was dat ze eigenlijk niets leerde. Tenminste niet iets
waar ze wat aan had. Ze wist nu wel precies wat voor grondlagen je tegenkwam als je een gat in
de buurt van Leiden zou graven, en hoeveel meter darm een schaap had, maar ja, daar had je
toch niet zo veel aan. Daar werd je toch niet echt wijzer van. Onder nederlands hadden ze wel
eens diskussie en dan praatten ze over hoe de wereld in elkaar zat en wat je misschien zou
kunnen veranderen. Maar meestal moesten ze dan na een half uur weer een of andere oefening
gaan maken. En zo vaak had ze nou ook geen nederlands. Als ze er zo eens over nadacht, dan
was het toch eigenlijk godgeklaagd, al die onzin die ze in hun hoofd moesten proppen. Voor
kinderen was het al erg, maar voor volwassen vrouwen!
Ze moest toch maar eens met Greet gaan praten.
Zuchtend liep Truus door de lange gang van de moedermavo, een emmer met sop in de
rechterhand, dweil en stofdoeken in de linker. Ze was nu bijna vijfenvijftig en moest nog zo'n jaar
of tien mee. Ze zag niet precies voor zich hoe ze dat zou volhouden. Gelukkig hadden ze een
leuke schoonmaakploeg. De meeste waren van haar leeftijd of een jaar of wat jonger, daar had je
steun aan. Anna kwam net van de andere kant de gang inlopen, met een geheimzinnig gezicht.
'Om vijf uur vergadering, bij het bezemhok' zei ze toen ze Truus passeerde. 'Er is een borrel,
rookgenot zelf meenemen en zorg dat de Neus er niets van merkt.' De Neus was de conciërge,
een narrige vent met een boksersneus, die hen altijd daaaames noemde en er een gewoonte van
had gemaakt om, net als je in het ene lokaal lekker bezig was, je te ontbieden in een ander lokaal
omdat daar nog een snippertje papier op de grond lag.
Truus was benieuwd wat ze op de vergadering over al die woeste plannen zou horen.
Tante Jo van het koffiehuis op de hoek vond alles best. Ze kende die vrouwen van de school wel
en toen ze gevraagd hadden of ze vanuit het koffiehuis een aktie mochten koördineren had ze
onmiddellijk ja gezegd. Maar toen ze hoorde waar het over ging zei ze: 'Ik doe mee, verzin maar
wat ik moet doen, als je me maar niet op m'n zeventigste over een muurtje laat klimmen!'
Van de ongeveer 1200 stencils die ze, met als opschrift 'Uitsluitend voor de vrouw des huizes:
alles over maandverband' in evenveel brievenbussen in de buurt hadden gegooid – ze hadden
gedacht, maandverband daar kijken die mannen toch niet naar - van die stencils hadden ze 200
strookjes teruggekregen. En op vijfentwintig daarvan stond dat de betreffende vrouwen ouder dan
vijftig jaar waren. Verder kwamen er ook een heleboel vriendelijke brieven om ze aan te moedigen
en te vertellen dat het een fantasties plan was.
Met die vijfentwintig 'oude' vrouwen hadden ze nog een keer vergaderd.
En toen was het 12 april.
 |
 |
 |
 |