De Bonte Was, VROUWENWERK, Amsterdam 1975
34
'wacht maar ik help je wel even, dus mijn man bleef lekker
zitten en keek zo van, dat heb ik weer goed voor elkaar.
Daarna ben ik het weer anders gaan doen en weer tussen het
vierde en vijfde kopje koffie: 'schat zal ik je even helpen?'
En weer stond een vrouw op, maar toen zei ik: 'nee blijf
maar zitten, Jan helpt mij wel, wij doen altijd alles samen'.
Daarbij keken wij elkaar aan en mijn man wist precies wat
ik bedoelde; Ik vierde mijn triomf en vanaf die tijd helpt
mijn man extra als er visite is. Psychologie van het
huwelijk...
Het leven wordt steeds makkelijker
Zodra we ons wat bewuster gaan worden van onze werksituatie beseffen we echt wel dat er
nooit een eind komt aan onze bezigheden. We ontdekken steeds meer situaties die ons eerst
een idee van belangrijkheid geven maar op de duur verandert dit in een gevoel van erin
geluisd zijn.
Wij worden voortdurend belazerd op een uitgekookte manier. De meeste huishoudelijke
apparaten, en dat zijn er wat, dienen om ons leven makkelijker te maken. Maar is dat wel zo?
Wat doet een wasemkap voor je, een diepvrieskist, een afwasmachine, droogmachine, een
sinaasappelpers, knoflookpers, stoomstrijkijzer, infrarood kookfornuis, grill, barbecue, open
haard enz. enz. Het betekent een groot aantal handelingen om het verrekte apparaat weer
schoon te maken, en direkt, anders kan je je lol wel op. Voor ons gemak hebben we overal
tapijt en alles in dezelfde kleur in w.c., keuken, bad- en slaapkamer. Als lijfeigenen trekken
we dan dagelijks onze afgod de stofzuiger door het huis, want kamerbreed is zo makkelijk.
Het bezit van dit alles verschaft ons een zekere status, de status van het nietsdoen. Dus bek
houden, je mag niet zeggen dat je het zo druk hebt, je huis staat vol met zogenaamde
gemakverschaffende rituele instrumenten. Maar met dat al zijn we zo klaar met ons werk en
nog lang niet moe. Wat nu te doen. We springen op de fiets of op de tram en rijden als de
bliksem naar de school van onze kinderen. Wij voelen ons verrukt van onze nieuwe taak:
ouderparticipatie. Raar woord. Vaders schitteren door afwezigheid, je ziet ze hoogstens 's
avonds als er een documentatiecentrum op poten gezet moet worden. En wat mogen de
moeders meestal doen, tja assisteren bij de handwerkjes, handenarbeid in de laagste klassen
en als je niet al te stom bent sommetjes nakijken of met de kinderen lezen. Zijn onze kinderen
niet meer op school dan zijn er tal van bejaardenhuizen of alternatieve sociale instellingen die
ons met open armen zullen ontvangen. Uiteraard doen we dit allemaal voor niets.
Hebben we er wel eens over nagedacht wat het woord rekreatie voor ons betekent? Het
tweede huisje, kamperen met jonge kinderen, de karavan ja zelfs de auto? Alles wordt ons
aangeprezen als een noodzaak om te kunnen relaxen. Heerlijk als je in het weekend je rot
werkt in je tweede huisje, zo alternatief weet je wel, je bent er zo helemaal uit. Waaruit
eigenlijk? Huishoudelijk werk? Maar misschien sta je nu wel te spitten.
Ik wil dit 'op'wekkende verhaal besluiten met een oproep aan alle vrouwen om zich toch
vooral bewust te worden van haar nieuwe taak: bewaakster en hoedster van het wereldmiljeu.
 |
 |
 |
 |