De Bonte Was, VROUWENWERK, Amsterdam 1975
30
ging dat komedie spelen niet meer of wilde ik het ook niet
meer.
Ik heb nog gedacht hij is oud en het zal wel overgaan, maar
toen hij 75 was en nog een of twee maal in de week wilde
'knoeien' (meer was het toen niet meer) ging ik eens naar
onze huisarts, die wij al lang hadden en die ons goed kende
Ik vroeg hem of dat nu niet eens ophield, die seks, maar
hij lachte en zei: 'dat is toch prachtig, een man van 75
die nog wat wil.' Later vroeg hij er ook altijd naar of
mijn man nog zin had. Zelf man zijnde dacht hij zeker: daar
wil ik ook voor tekenen.
Ik kreeg valium en daarmee was de kous af.
De spanning die ik had, de opluchting als mijn man 'ge-
weest' was en er dan een paar rustige dagen waren. Dan weer
voelen het is weer zover, het moet weer, anders kwam er zo
vlug ruzie over een kleinigheid. Hij verdroeg dan niets
meer van me.
Als vrouw ben je toch op de eerste plaats voor de meeste
mannen een lichaam om plezier mee te hebben en als hij dat
niet vindt bij je dan ben je waardeloos. Dat is ook de
reden dat je als oudere vrouw door de mannen (in het
gunstigste geval) wordt genegeerd: je bestaat niet meer
voor ze. Of je nog waarde hebt als mens doet niet meer ter
zake, een lekkere K, dat is de hoofdzaak.
Ik heb nu vaak depressies. De kinderen zijn getrouwd, ik
ben op de drempel van het oud-zijn en leef nog met de man
die ik misschien niet zo goed heb behandeld als hij ver-
diende, maar de natuur van de mens wreekt zich als hij
jarenlang wordt uitgeschakeld en moet ondergaan en dulden
waar hij geen zin in heeft.
Ik slaap al jaren in een ander vertrek, het ging anders
niet meer. Ik ga dikwijls een paar dagen weg - dan ben ik
weer gerestaureerd - en krijg medicijnen van een zenuw-
specialist, dat houdt me wel wat rustiger. Als oplossing
voor mijn probleem is maar één weg: een oude man in de
steek laten die me eigenlijk geen kwaad deed - en dat is
ook gemeen -, dus ga ik maar door met de pillen, en ga
misschien zelf wel als eerste dood.
Mijn man is nu 84 en onze huisarts heeft op mijn dringend
verzoek een half jaar geleden eens met hem gepraat en hij
heeft zich er kennelijk bij neergelegd dat het nu maar
eens uit moet zijn met de seks. Hij probeert wel goed met
me om te gaan, maar is nu erg krities op wat ik doe en zeg.
Nee, er is niet veel overgebleven van de knappe jonge
vrouw die ik was op een foto, die ik verbrand heb toen hij
dat beeld eens meewarig vergeleek met het wrede heden.
Als ik hem moet wassen - al jaren wil en kan hij dit niet
alleen en moet ik dit doen - krijgt hij nog een erektie en
is er trots op. 'Vind je hem dan helemaal niet mooi ?',
 |
 |
 |
 |