De Bonte Was, VROUWENWERK, Amsterdam 1975
31
zegt hij soms en kan niet begrijpen dat ik dit apparaat
verfoei - een bron van veel ellende op aarde.
Een foto van vroeger ligt diep in een la.
Ik vind hem nog wel eens als ik opruimen ga.
Dan kijk ik met weemoed naar dat vrolijke gezicht
en met een zucht gaat de la snel weer dicht.
BEN JE AL SCHOON
Als je mij vraagt of ik er spijt van heb, zeg ik nee, maar
ik had graag zoveel dingen anders gedaan. Toen ik twintig
was trouwde ik. We konden een halve achterwoning krijgen
in de Kinkerbuurt met een eigen keuken en een eigen opgang
voor f 13,50 per week. Dat was zoiets als een lot uit de
loterij, dus mijn man (aanstaande) naar mijn moeder om te
vertellen wat onze plannen waren. Ze had allerlei bezwaren.
Eén daarvan was dat ze mij te jong vond, het andere was
het schuldgevoel ten opzichte van mij, omdat ik thuis
nooit een vinger had uitgestoken en zo kon ik toch nooit
een goede huisvrouw zijn en worden. Ze zei dan ook letter-
lijk: 'Ze kan niets hoor', eigenlijk bedoelde ze 'ik heb
haar niets geleerd'. Er werd mij altijd voorgehouden dat
ik zou trouwen en leren was daarom niet zo belangrijk voor
een meisje. Mijn man vond dat allemaal geen bezwaar en ver-
telde mijn moeder dat hij mij het huishouden wel zou leren;
hij had vroeger wel wat moeten doen. Vijf jaar hadden wij
gepland dat ik buitenshuis zou moeten werken. Het werden
er nog geen twee. Toch vond ik die twee jaren achteraf de
leukste en gezelligste tijd van mijn huwelijk ook al had
ik een dubbele taak. 's Ochtends ging ik naar kantoor en om
half zes, als ik daarvandaan kwam, ging ik wat eten koken.
Vaak gingen we ook ergens eten en in het weekend deden we
samen wat in de huishouding. Ook deden we zaterdags samen
de boodschappen.
Toch wist ik dat ik nooit zo'n echte huisvrouw zou
worden zoals iedereen dat van je verwachtte. Ik had ge-
zien hoe de meeste huisvrouwen aan het sloven waren, de
boodschappen op pantoffels deden. Zaterdags stonden de
Jamin-winkels vol met moeders met kinderen, die grote
zakken snoep kochten voor de zondag om de kinderen zoveel
mogelijk stil te houden want dan moesten pa en ma kunnen
uitslapen.
Ik had mij voorgenomen zoveel mogelijk niets tegen mijn zin
in te doen en vooral mij zelf te blijven. Ik had al direkt
een hekel aan het huishouden maar dat mocht je vooral nooit
laten blijken, je wordt er alleen nog eenzamer door, je kan
met je buurvrouw geen andere konversatie beginnen omdat zij
 |
 |
 |
 |