BRIEVEN VAN CALAMITY JANE AAN HAAR DOCHTER
©Shameless hussy press, 1976
©Nederl. vertaling Feministiese uitg. De Bonte Was 1977
23
vanavond gezien en jij hebt mij ook gezien maar je
weet niet dat de vrouw die je hebt zien staan en
schieten op een ongezadeld paard je moeder was.
Ik zag doe bewondering en verbazing in je ogen - ik
ben zo dicht als ik durfde langs jou en Jim gereden
en na de show zei hij me hoe trots hij op je was. Hij
kleedt je in ieder geval heel prachtig. Ik ben zo blij.
en te bedenken dat zijn boot op dezelfde datum
afvaart als die Bill Cody heeft gecharterd en ik kan
met jou mee op de Madagascar. Ik zou op m'n
knieën willen kruipen om maar dichtbij je te zijn.
Ik hoop dat de man die je vanavond bij je had niet
veel voor je betekent. Maar ik ben bang dat dat wel
zo is. Het is 3 uur 's nachts moet naar bed. Dit is
mijn tweede reis naar Richmond. Toen ik hier zo
lang geleden was, was je nog maar een klein meisje.
O Janey de jaren hebben me te snel beroofd - ja
de jaren hebben me van jou beroofd. Al deze jaren
heb ik niets anders gewild dan jou. Misschien komt
er een dag dat je alles waarvan je ooit hebt gehou-
den bent kwijtgeraakt en dat je zelf een oude
vrouw bent geworden - misschien dat je dan zult
begrijpen hoe ik me voel. Nog 10 jaar vol ontberin-
gen zullen mijn einde betekenen. Het gaat bergaf-
waarts met je Moeder. Mocht je ooit trouwen en
een dochter tje krijgen dan kom ik het stelen. Ik
heb een KleinDochtertje nodig. Het zou mijn dier-
baarste bezit zijn.
Je zult een hoop leugens te horen krijgen die ik
over mijn eigen zaken verteld heb. Het is beter zo.
Juli 1898
Deadwood
De jaren zijn voorbij gegaan en ik zit weer in Dead-
wood. Ik ben moe en voel me zo oud. Ik verpleeg
weer. Daar kan ik altijd op terugvallen. Ik had zo'n
heimwee naar ons oude westen en ik had mijn buik
zo vol van dat gezwerf over de wereld - mijn
God! Wat heb ik Engeland gehaat met zijn snobs
en zijn nutteloze vrouwen met hun aangeleerde
maniertjes en lijzige spraakje. Ze zijn vergeten dat
ze nog niet zo lang geleden door een handjevol
Amerikanen in de pan gehakt zijn. Ik had het wel
van de daken willen schreeuwen. Ik heb nog nooit
zoveel menselijke parasieten bij elkaar gezien als
daar in Engeland vooral de vrouwen met hun ke-
rels. Alleen maar omdat ze al generaties lang een of
ander oud luizig landgoed hebben verbeelden ze
zich dat ze aristocraten zijn of in klare taal gewone
paupers. Als je dit ooit krijgt dan weet je wie die
vrouw op het schip van Je Vader Jim in werkelijk-
heid was. Toen je me vertelde dat je erover dacht
om met die man Jim te gaan trouwen en ik vond
dat niet prettig ging ik er bijna onderdoor. Maar
 |
 |
 |
 |