MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
152
24
Antwoord op de kritiek
Bovenstaande samenvatting van de kritiek van verschillende kanten op de koördinatiekommissie
en het Tribunaal is verre van volledig, maar de belangrijkste punten zijn weergeven. Ik wil nu zelf
ook nog wel iets hierover zeggen. Het voorstel om kleine werkgroepen de basis te laten vormen
voor een grote bijeenkomst van vrouwen uit allerlei verschillende landen, klinkt geweldig. Maar het
brengt de moeilijkheid mee een enorm aantal tolken te zoeken, of in taalgroepen te werken, dan
wel enorm veel tijd te besteden aan het uitzoeken van het aantal talen dat nodig is en vervolgens
vertalingen te maken. Al vanaf de vergadering in Parijs waar de plannen gemaakt werden, een
jaar voordat het Tribunaal plaatsvond, lichtten we potentiële deelneemsters in over het programma
en vroegen daarbij konstant om feedback en alternatieve voorstellen. De kritiek-groepen waren
daar blijkbaar niet van op de hoogte. We kunnen niet verantwoordelijk worden gesteld voor alle
vrouwen op de wereld die, niet op de hoogte waren van het Tribunaal en het programma waaraan
anderhalf jaar gewerkt was. Dat wil niet zeggen, dat de vrouwen die niet van het Tribunaal op de
hoogte waren verantwoordelijk zijn. Er is geen sprake van schuld van welke kant dan ook.
Ik geloof dat we onze positie op het podium gebruikten als een zuiver organisatoriese funktie,
zoals de kritiekgroep heeft aanbevolen. We vertoonden ook een behoorlijke soepelheid toen we
van het podium verdwenen toen dit voorgesteld werd - hoewel zelfs nooit door middel van een
stemming werd vastgesteld of de meerderheid met dit voorstel akkoord ging.
In het algemeen vind ik het uitermate oneerlijk, inkorrekt en vreemd ons af te schilderen als een op
macht beluste, autoritaire groep individuen. De waarheid is, dat we onszelf zelden verdedigden;
we hielden veel meer onze mond dan onze kritici en hadden veel minder uitgesproken ideeën.
Niemand die op het podium zat viel ook maar iets aan van wat gezegd of gedaan werd,
uitgezonderd het ene incident waarbij de mikrofoon door een lid van de kommissie werd afgezet.
Ik zou eerlijk gezegd de beschuldiging dat we zwak en halfzacht waren meer op zijn plaats hebben
gevonden. We stonden er zo perpleks van dat we als de vijand werden behandeld, dat de meeste
van ons enigszins verlamd waren. Ik weet in ieder geval zeker dat dat met mij zo was.
De geschiedenis van het Tribunaal toont duidelijk aan dat we onze redenen hadden de
persoonlijke getuigenissen in het middelpunt te zetten. De ironie is, dat veel vrouwen, vooral
tijdens de eerste twee dagen, niet spraken over hun persoonlijke ervaringen, maar in plaats
daarvan feiten- en cijferverslagen gaven uit de tweede hand. De opmerking van een aantal
vrouwen, dat ze allang op de hoogte waren van alles wat er gezegd werd, daar geloof ik
eenvoudigweg niet in., Hoeveel vrouwen weten wat het is om een porno-model te zijn, om je zusje
te zien vermoorden, door je man in elkaar geslagen te worden, een gevangenisstraf van 25 jaar te
krijgen omdat je uit zelfverdediging hebt geschoten, een hartoperatie te moeten ondergaan nadat
je door een aanrander met een mes bent aangevallen, een inheemse vrouw te zijn in Australië of
Zuid-Afrika, met geweld in een psychiatries ziekenhuis te worden opgesloten omdat je aan een
gewelddadige echtgenoot probeert te ontsnappen, in elkaar geslagen te worden omdat je lesbies
bent, enz. enz.? Het lijkt volkomen in tegenspraak met het feministies denken om wat geleerd kan
worden van de vrouwen die zelf deze misdaden hebben ervaren, zonder meer terzijde te
schuiven. Natuurlijk hebben we analyses en oplossingen nodig. We hadden beide voor het
Tribunaal gepland.
Ik denk dat een internationale feministiese konferentie die zich konsentreert op hoe misdaden
tegen vrouwen bestreden kunnen worden een goede zaak zou zijn. Dat stelde ik dan ook op de
laatste dag voor. Maar dat was niet de konferentie die we deze keer georganiseerd hadden, omdat
het idee van een Tribunaal ons aansprak.
Iets anders dat ik buitengewoon vreemd vond was dat ondanks alle verwerpingen van het
Tribunaal, vrouwen bleven doorgaan met het voorstellen van toekomstige Tribunalen, zelfs de
Spaanse kritici! Waarom geen strategie-kongres voorstellen, of een kongres over theorieën van
vrouwenonderdrukking? Iedereen scheen met het woord 'Tribunaal' getrouwd te zijn en iedereen
 |
 |
 |
 |