MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
156
26
Gevolgen van het Tribunaal
Het lijkt mij dat een van de resultaten van het Internationaal Tribunaal geweest is dat er door het
ontwikkelen van alternatieven voor het mannelijke konferentie-model een nieuw terrein betreden
is. Veel mensen, vooral van de media, vroegen vóór het Tribunaal begonnen was, wat de
konklusies ervan zouden zijn. Let eens op de veronderstelling die aan zo'n vraag ten grondslag
ligt: dat de konferentie ideeën en verwachtingen niet omvormt in iets heel anders, dat de
deelnemers er zijn om hun fiat te geven aan van tevoren uitgewerkte konklusies! Toch
beschouwden sommigen het feit dat we tot aan het eind niet wisten wat de konklusies zouden zijn
vaak als een aanwijzing, dat we alles onvoldoende doordacht hadden, of als een teken van
slechte organisatie.
We konden echter door de beperkingen, ons opgelegd door de struktuur van het Palais, door onze
afhankelijkheid van de technologie enz. niet genoeg boven het mannelijk vergadermodel uitkomen
om alle vrouwen tevreden te stellen. Toch ben ik persoonlijk nooit naar een konferentie geweest
waar de organisatoren zo bereid waren een fundamenteel anarchistiese toestand te aanvaarden,
noch heb ik het eerder meegemaakt dat anarchie zo goed werkte.
Het komt zelden voor dat vergaderingen zo levend zijn en zo voortdurend veranderen als het
Tribunaal. Veel vrouwen beschreven het letterlijk als een van de meest fantastiese en zinvolle
ervaringen uit hun leven. Daartegenover staat dat er anderen waren die het als een van de
slechtste beschouwden en die er erg van in de war geraakt waren.
Natuurlijk is het onmogelijk om nauwkeurig de gevolgen van het Internationaal Tribunaal te
schatten, vier maanden na de afsluiting. In feite zullen we de gevolgen nooit in volle omvang
kennen. Wat we ervan weten is alleen maar de top van de ijsberg.
De getuigenis van Italiaanse vrouwen over de brute behandeling van vrouwen die een kind krijgen
in een ziekenhuis in Ferrara zorgde voor grote koppen in Italiaanse kranten een dag na afloop van
het Tribunaal. 'Men ontdekte', schreef de mannelijke journalist, 'dat heel veel van de klachten die
door feministen uit Ferrara naar voren werden gebracht volkomen terecht waren. (...) In feite roept
het de vraag op: waarom heeft tot op dit moment nooit iemand enig idee gehad van deze feiten?'
Het ziet er zeker naar uit, dat de slechte publiciteit in het buitenland de strijd van de feministen in
Ferrara sterker gemaakt heeft.
In Noorwegen hebben de vrouwen die het Tribunaal bijwoonden een pamflet over het Tribunaal
uitgegeven en er lezingen over gehouden, met als resultaat dat één vrouwengroep besloten heeft
te proberen een tehuis voor mishandelde vrouwen en een krisiscentrum voor verkrachte vrouwen
van de grond te krijgen in Oslo.
In West-Duitsland was de minister van Familiezaken Katharina Focke zo onder de indruk van een
tv-programma over het Tribunaal dat zij f 500.000 gaf voor een tehuis voor mishandelde vrouwen
(het huis is er nu). Dat is tien keer zoveel als het totale budget voor het Tribunaal. Voortbouwend
op het Internationaal Tribunaal organiseerden vrouwen in München op 25 juni een tribunaal voor
de stad, dat werd bijgewoond door ongeveer 1000 vrouwen. Veel van de misdaden die
aangeklaagd waren op het Internationaal Tribunaal werden bediskussieerd en geanalyseerd, en
de teksten zijn al gepubliceerd door een feministiese uitgeverij, de Verlag Frauenoffensive.
In Ierland werd een suksesvolle openbare bijeenkomst gehouden met de twee afgevaardigden als
sprekers. De reaktie van het publiek was groots en er werd veel aandacht aan besteed in de
media. Maar het beste resultaat was de organisatie van een mini-tribunaal op 31 mei in Dublin,
met dezelfde struktuur als het Tribunaal. Eén van de organisatrices schreef ons: 'Het
bewijsmateriaal omvatte geweld, verwaarlozing, marteling en wreedheid, waardoor steeds weer
het leven en de gezondheid van vrouwen en kinderen, geboren of ongeboren, wordt aangetast.
Het ging om de gevallen van vijf vrouwen die tezamen 39 kinderen hadden, en bij elkaar meer dan
honderd jaar geleden hadden. Er was niet bijzonders aan deze vrouwen. Hun manier van lijden is
alledaags en is in het verleden geaksepteerd als onderdeel van het huwelijk in Ierse stijl'. Er was
gepleit voor tehuizen voor mishandelde vrouwen. Er waren 500 aanwezigen.
 |
 |
 |
 |