MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
157
Een vertegenwoordigster van Israel schreef na haar terugkeer: 'Er was een overweldigende
belangstelling van de kant van vrouwen om te horen wat ik te zeggen heb. Tot nu toe heb ik
gesproken voor vier groepen, waarmee ik misschien 150 vrouwen bereikte, wat voor ons een
heleboel is. Ik heb van de lokale pers en van het toonaangevende vrouwenblad de gelegenheid
gekregen hoofdartikelen over het Tribunaal te schrijven. Dit is voor ons een geweldige stap
voorwaarts, omdat wij feministen nooit een goede pers hebben gehad. We (Jeanne Yaron en
Marcia Freedman) waren beiden vooral onder de indruk van de self-help klinieken en wij hopen
het idee hier te introduceren. Tot mijn verbazing werd mijn eerste schuchtere suggestie hierover
zeer warm ontvangen.'
In Parijs ontwikkelde zich naar aanleiding van het Tribunaal een boeiende diskussie over wat er
mis was met de beweging in Frankrijk. Als er meer van dergelijke diskussies komen leiden ze
misschien tot diepgaande veranderingen in de Franse beweging. Verder werd een genootschap
van vrouwelijke journalisten gevormd 'om te trachten onze eigen kollega's iets te leren over
seksisme in de nieuwsmedia, en om de werkgelegenheid voor vrouwelijke journalisten in Frankrijk
te verbeteren'.
In Oostenrijk zijn 2000 exemplaren uitgegeven van een feministies tijdschrift, geheel gewijd aan
het Tribunaal. Bovendien gaan drie vrouwen een boek over het Tribunaal maken. Volgens een
gerucht zijn ook Zwitserse vrouwen bezig een boek erover te schrijven. Het eerste nummer van
het Internationaal Feministies Bulletin, dat uitkwam in maart, was geheel gewijd aan het Tribunaal,
en werd gratis verspreid onder vrouwen over de gehele wereld: 1500 exemplaren in het Engels,
1000 in het Italiaans, 500 in het Frans en 500 in het Spaans. Ook vrouwen in Engeland brachten
een lang verslag uit, waarin veel bewijsmateriaal opgenomen was, en dat verkocht wordt binnen
de beweging.
Nog een land waar vrouwen door het Tribunaal geinspireerd zijn tot het opzetten van een centrum
voor mishandelde vrouwen is België. Een lid van deze groep is al naar Engeland en Nederland
gereisd om te zien hoe de centra in deze landen georganiseerd zijn. En dan Violette, de 15-jarige
Belgiese vrouw die 43 dagen in hongerstaking ging. 12 dagen na het Tribunaal maakte Violette
een einde aan haar hongerstaking en ging zij terug naar school, maar zij woont bij haar vrienden
en niet bij haar vader. De rechter heeft beloofd een konsult met de Jeugdrechtbank te arrangeren
als Violette haar eksamens gedaan heeft, en de man die bij de zaak betrokken was, werd op 20
juni vrijgelaten uit de gevangenis.
Veel vrouwen uit Nederland waren erg bewogen door de getuigenis van Yvonne Wanrow, de
Amerikaanse Indiaanse vrouw die onrechtvaardig tot levenslang veroordeeld is, omdat zij zichzelf
verdedigde. Toen zij weer thuis waren, verzamelden zij 2000 handtekeningen onder een petitie,
die zij naar de gouverneur van de Amerikaanse staat Washington stuurden. Zij brachten literatuur
en posters in de handel ter ondersteuning van haar strijd en zonden ruim f 900 naar het komitee
voor haar verdediging. Ook werden Nederlandse vrouwen geinspireerd een vrouwenstaking in
Nederland te overwegen.
Sindiwe Sayedwa uit Zuid-Afrika zei over het Tribunaal, dat 'het een ongelooflijk leerzame ervaring
was'. Zij heeft sterk het gevoel dat elke zwarte vrouw die het zich enigszins kan permitteren, zou
moeten proberen enige tijd buiten Zuid-Afrika door te brengen. 'Wat je in drie weken buiten dit land
kunt leren is meer dan je waarschijnlijk ooit zult leren wanneer je hier tot je honderdste woont.' Als
zwarte uit Zuid-Afrika was alleen al het feit, dat je met blanken in een restaurant kunt zitten een
nieuwe ervaring voor haar, zoals ook het feit dat vrouwen samenwoonden en onderling zo'n steun
voor elkaar waren. Ze schreef verder dat haar totaalindruk van het Tribunaal was, 'dat de meeste
vrouwen bereid waren verdraagzaam te zijn en verschillen te aksepteren. Toen ik in Brussel was,
voelde ik, lichamelijk, de geboorte van internationaal zusterschap en ik werd erg optimisties. Ik
voelde dat als we dat brandende konden houden het werkelijk van betekenis, een steun zou
kunnen zijn. Maar mijn terugkeer in Zuid-Afrika heeft me ontnuchterd, en ik begin me nu de
feitelijke werkelijkheid van mijn situatie in dit land te realiseren. Zoals, hoe ter wereld kan ik in
kontakt blijven met vrouwen buiten het land, als ik me niet eens de postzegels kan veroorloven?
Toch voel ik dat, mocht het ergste gebeuren, ik nu in een sterkere positie ben omdat ik persoonlijk
kontakt heb gehad met al deze vrouwen'. Anne Mayne, de blanke vrouw uit Zuid-Afrika deelde
Sindi's gevoel dat zij na het Tribunaal in een sterkere positie verkeerde. 'Lydia Horton en Nicole
van de Ven zeiden beiden heel krachtig tegen mij als steun dat zij, mocht er iets met ons gebeuren
 |
 |
 |
 |