MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
68
10
Dubbele onderdrukking van immigranten-
vrouwen
Immigrantenvrouwen behoren tot de meest onderdrukte groepen in Europa, onverschillig
of ze uit de Derde Wereld landen komen of niet. Soms worden ze zelfs voor 'kleurlingen'
aangezien, ook al beschouwen zij zichzelf niet als zodanig, zoals bijvoorbeeld mensen uit
Portugal en Spanje. Hun vreselijke machteloosheid, als vrouw, als vreemdeling, als arme en
soms als bewoner van de Derde Wereld heeft het voor hen onmetelijk moeilijk gemaakt om
een politiek bewustzijn te ontwikkelen en zich te organiseren. Er volgt een getuigenis van
een Indiase vrouw, woonachtig in Engeland, en een Spaanse vrouw, woonachtig in
Zwitserland.
Getuige 1: Engeland
Als Aziatiese vrouw wil ik jullie vertellen over de duizenden Aziatiese en Westindiese vrouwen in
Engeland, en over de dubbele onderdrukking die zij het hoofd moeten bieden.
Als je op Heathrow Airport Engeland binnenkomt zie je daar een groot leger Aziatiese vrouwen de
vloer vegen, de vuilnisemmers legen en de tafeltjes afruimen. Als je in Engeland blijft wonen, merk
je dat deze vrouwen het symbool zijn voor het soort onderdrukking van Aziatiese vrouwen en
Westindiese vrouwen dat plaatsvindt in Engeland. Deze vrouwen zijn niet georganiseerd, zij wor-
den onderbetaald, zij zijn onvoldoende geschoold. Zij hebben geen mogelijkheden zich verder te
scholen. De Engelse werkgevers hebben wat zij beschouwen als volgzame, rustige, onderworpen
en goedkope arbeidskrachten gekregen. De textielindustrie, de lichte metaalindustrie en de
plastic-industrie van Engeland hebben een aanzienlijk aantal arbeidsters in dienst, waaronder
negerarbeidsters, die dubbel onderdrukt worden. De vakbonden zijn blank en seksisties en door
mannen beheerst en zij zijn niet geinteresseerd in het organiseren van deze vrouwen. Het is zelfs
zo dat toen deze vrouwen zelf het heft in handen namen en zijn gaan staken, dat de vakbonden
zich tegen hen hebben gekeerd en zich onverschillig hebben getoond voor hun belangen. Toch
heb ik in Engeland nog nooit vrouwengroepen naar de fabriekspoort zien komen om te vragen:
'Jullie staken, wat kunnen wij voor jullie doen?'. Nooit. Waarom?
De vrouwenbeweging is blank en zij heeft zich misschien nog niet bezig gehouden met de zaak
van de Derde Wereld vrouwen. Ook komen vrouwen uit de vrouwenbeweging uit een klasse die
niet direkt in kontakt komt met de meerderheid van de Derde Wereld vrouwen, dat wil zeggen met
handarbeidsters, fabrieksarbeidsters, leden van de Engelse arbeidersklasse. Maar ook zonder de
hulp van de bonden of de vrouwenbeweging hebben de Derde Wereld vrouwen in Engeland al
een mate van strijdbaarheid en organisatie vertoond gedurende de afgelopen 18 jaar die niemand
verwacht had. Zij zijn opgestaan en hebben gezegd: 'Zoals de situatie nu is gaan wij niet aan het
werk. Wij willen menswaardig behandeld worden. Wij willen respekt. Wij willen meer loon. En wij
zullen ons organiseren.'
In de ene fabriek na de andere hebben zij gestreden voor erkenning door de bonden. Deze vrou-
wen hebben getoond dat zij niet slechts in staat zijn om de onderdrukking in de werkplaats het
hoofd te bieden, maar ook, en zelfs, hebben zij de mannen in diezelfde fabrieken leiding gegeven.
Bij Imperial Typewriters in Leicester bijvoorbeeld waar blanke en Derde Wereld arbeiders
meedogenloos werden uitgebuit, hebben 27 Derde Wereld vrouwen een demonstratieve verlating
van de werkplaats georganiseerd en zij namen het manvolk met zich mee. In een kleine textiel-
fabriek in Wolverhampton streden de vrouwen drie maanden lang voor erkenning door de vakbon-
den en voor het recht om hun eigen vertegenwoordigers te kiezen. Zij streden voor de waardigheid
van de vrouwen. In een televisiefabriek in Battersea waar de bonden een overeenkomst met de
 |
 |
 |
 |