MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
64
te ontwikkelen dat zo sterk is dat alle misdaden tegen de vrouw voor eens en voor altijd zullen
ophouden.
Armoede betekent meer dan geen werk hebben of geen geld hebben. Armoede betekent
machteloosheid - het gebrek aan kontrole over onze eigen levens en over de instituties die
dagelijks over ons heen walsen. Vrouwen zijn kwetsbaarder door armoede dan de meeste
mensen zich realiseren. Een vrouw die een tijd niet aan het arbeidsproces heeft deelgenomen om
haar kinderen op te voeden en een vrouw wier echtgenoot haar verlaat, heeft misschien als enige
oplossing in de V.S. de bijstand. De bijstand met alle 'ondersteunende' bepalingen, normen en
bemoeienissen van dien. De bijstand is een namaak-huwelijk met een regeringsuitkering die
onvoldoende is en door mannen wordt vastgesteld. Voordat ik ga spreken over mijn eigen
armoede en over wat ik van de bijstand ondervind wil ik het eerst hebben over een paar algemene
aspekten van de sociale voorzieningen en van de armoede in de V.S.
Veel vrouwen in de hele wereld zien de armoede in de V.S. niet als een serieus probleem. Voor
diegenen van ons die zonder iets moeten leven in het 'land van overvloed' is de situatie niet
minder schrijnend dan die van onze zusters in andere landen die onder andere misdaden tegen de
vrouw lijden. Onze kinderen gaan met honger naar bed terwijl ons land de boeren betaalt om het
voedsel dat wij nodig hebben niet te verbouwen. Wij zijn ziek terwijl de wetenschapsmensen in de
V.S. bijna al onze problemen kunnen oplossen. In de V.S. hebben veel gezinnen op het platteland
geen elektriciteit, badkamer, of schoon stromend water. Er is geen gelijke kans op onderwijs voor
al onze kinderen. Arme vrouwen krijgen geen nette, veilige en geschikte woningen. De inflatie is
vooral voor de laagste inkomensgroep een probleem omdat de prijzen van de noodzakelijke
levensbehoeften sneller gestegen zijn dan de prijzen van luxe artikelen. Vrouwen en
minderheidsgroepen lopen meer kans arm te worden dan de anderen; arme mensen besteden
een groot deel van hun inkomen aan de noodzakelijke levensbehoeften en voelen daardoor de
druk van de ekonomiese krisis des te sterker. Vrouwen en minderheidsgroepen die op grond van
de inflatie een loonsverhoging proberen te krijgen zitten in een zwakke onderhandelingspositie.
Werkende vrouwen hebben over het algemeen geen salaris waarin een prijskompensatie is
inbegrepen, en buiten de arbeidsmarkt krijgen veel vrouwen en mensen die tot een
minderheidsgroep horen een gefixeerd inkomen. Bijstand is in de V.S. een smerig woord en een
teken van minderwaardigheid. De meeste alleenstaande vrouwen - en hun kinderen - die in de
bijstand komen worden het slachtoffer van het programma van de Hulp aan Gezinnen met
Afhankelijke Kinderen. De toelatingseisen weerspiegelen de houding van mannen t.o.v. vrouwen,
die, uit vrije wil of door de omstandigheden gedwongen, zich in leven moeten zien te houden
zonder terug te vallen op de financiële steun van een echtgenoot. Om voor zichzelf en haar
kinderen een uitkering te kunnen krijgen moet een vrouw hulpbehoevend zijn. Iedere staat
hanteert een eigen behoeften-schaal om de armoede van vrouwen te meten. Daar komt dan nog
bij dat de vader van de kinderen overleden, lichamelijk of geestelijk onbekwaam, of weggelopen
moet zijn. Met het dreigement van gevangenisstraf als ze meineed pleegt, moet een vrouw dit
iedere maand getuigen om uitverkoren te worden. Daar komt bij dat zij zich op het arbeidsburo
moet laten inschrijven, haar kind(eren) aan talloze bloedproeven moet laten onderwerpen om de
identiteit van de vader (als daar naar gevraagd wordt) vast te stellen. Bovendien moet ze een
misdadige aanklacht tegen hem tekenen en door een handtekening afstand doen van alle huidige
en/of toekomstige rechten op steun aan haarzelf en haar kinderen.
Omdat ik zwart was en in een arme buurt woonde was ik niet vrij om een opleiding uit te kiezen of
om te gaan en staan waar ik wilde. Het was makkelijk voor me om de verkeerde echtgenoot te
kiezen, toen ik 15 was. Ik begon onmiddellijk een gezin. Mijn man had ook weinig kans op
onderwijs gehad en hij had dus een laagbetaalde baan. Zijn inkomen zou toereikend geweest zijn,
maar omdat hij moest bewijzen dat hij een man was moest hij 'zijn geld' uitgeven aan 'zijn auto' en
aan 'zijn kleren', en zijn gezin zat zonder. Dat ging zo door totdat ik besloot dat het niet langer kon.
Ik had een klein kind en het volgende was op komst. Ik probeerde kinderbijslag te krijgen maar dat
bleek niet mogelijk omdat de distriktsgevolmachtigde mijn man niet kon vinden. Dus besloot ik
opnieuw te trouwen, alleen was het deze keer met het Ministerie van Sociale Zaken. Ik hoefde
tenminste niet met het Ministerie naar bed hoewel ik me alsmaar, iedere dag opnieuw, genaaid
voelde. Het Ministerie van Sociale Zaken gaf me maar 103 dollar per maand. Mijn huis kostte me
80 dollar. Ik had dus maar 18 dollar per maand voor eten, kleren, elektriciteit en al het andere wat
 |
 |
 |
 |