MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
69
direktie hadden ondertekend om het hele arbeidersbestand af te vloeien en de fabriek te sluiten,
hebben 80 Aziatiese vrouwen deze fabriek bezet, zich ingesloten en gestreden voor hun recht op
werk.
Maar bij hun strijd in de fabrieken zijn de vrouwen gedwongen tegen hun mannen in opstand te
komen en te zeggen: 'Hoor eens, ik staak. Ik kan niet voor de kinderen zorgen. Ik ben niet vrij. Ik
moet gaan posten.' En als zij dat zegt strijdt zij voor bevrijding in haar eigen huis. Als zij zegt: 'Ik
moet gaan staken voor hoger loon'; zegt zij daarmee tot haar echtgenoot en haar werkgevers:
'Geld en levensonderhoud zijn belangrijk voor mij. Het is niet alleen een kwestie van kleedgeld.' Zo
zie je dat er een direkt verband bestaat tussen de strijd tegen de onderdrukking thuis en de strijd
op het werk, een verband waar niet aan voorbijgegaan mag worden.
Evenals in veel van jullie landen diskrimineert de Immigration Act in Engeland tegen Derde Wereld
vrouwen. Deze erkent bijvoorbeeld niet de geldigheid van huwelijken van Aziatiese mannen en
vrouwen als die gesloten zijn in hun eigen land. Dat is een verdomde belediging! En bovendien
belet het hen naar Engeland te komen. Andere vrouwen hebben wel het recht om bij hun man te
zijn als die in Engeland werkt. Maar 40.000 Pakistani vrouwen moeten maar wachten tot zij met
hun gezinnen herenigd worden.
Immigrantenvrouwen zijn de meest onderdrukte vrouwen in Europa. Het is makkelijk je veront-
waardigd te tonen over de onderdrukking van de negers in Zuid Afrika. Maar jullie hier in Europa
moeten het racisme in je eigen omgeving leren zien. Racisme gecombineerd met seksisme maakt
de onderdrukking veel erger, en er zijn miljoenen immigrantenvrouwen en vrouwen uit de Derde
Wereld in Europa.
Getuige 2: Zwitserland
Een kleine groep vrouwen, bestaande uit een Spaanse vrouw, ikzelf en nog een zuster, hebben
een studie gemaakt van de immigrantenvrouwen in Zwitserland. Die immigranten komen uit de
landen die al van ouds goedkope arbeidskrachten leveren, zoals Italië, Joegoslavië en Turkije. Zij
vormen het laagst geschoolde en slechtst betaalde deel van het proletariaat. Zonder de diskrimi-
natie te willen kleineren die alle buitenlandse arbeiders ondergaan, moeten wij toch met nadruk
wijzen op het feit dat de vrouwen van de immigranten het slachtoffer zijn van een dubbele
diskriminatie. Namelijk als buitenlandse arbeidskrachten in een maatschappij die vijandig staat
tegenover buitenlandse arbeiders, en als vrouw in een patriarchale maatschappij. Op ekonomies
nivo zijn het de immigrantenvrouwen die de onverzadigbare uitbuiting van het
monopoliekapitalisme op hun schouders torsen. Het kapitalisme dat het werktempo in de fabrieken
steeds opvoert en de licnamelijke en geestelijke gezondheid van de arbeidsters grote schade
doet. Als de vrouwen het verhoogde werktempo lichamelijk niet meer aankunnen worden zij
teruggeplaatst naar nog slechter betaalde arbeidsplaatsen. Het is overduidelijk dat de
buitenlandse vrouwen het zwaarste, gevaarlijkste en vernederendste werk in Zwitserland moeten
doen, het werk dat Zwitserse vrouwen nooit zouden aksepteren.
Laten wij nu bekijken hoe het immigrantengezin door deze situatie verwoest wordt. Zelfs al heeft
de immigrantenarbeider een werkvergunning dan nog kan zijn gezin pas 15 maanden later naar
Zwitserland komen. En als de vrouw zich dan eindelijk bij haar echtgenoot kan voegen, beginnen
haar moeilijkheden pas. Het vinden van een huis bijvoorbeeld is bijzonder moeilijk voor
vreemdelingen. Meestal wonen zij in barakken, of in onhygiëniese huizen waar Zwitserse
gezinnen niet in zouden willen wonen. Aftrek voor bijvoorbeeld de ziekteverzekering kan oplopen
tot 20% van het loon, waardoor de vrouw gedwongen is elk werk, hoe laag betaald ook, te
aksepteren.
Op haar werk wordt de immigrantenvrouw gekonfronteerd met vele onoplosbare problemen: er is
geen kinderopvang of crèche voor haar, want de bestaande zijn privé en voor haar onoverkomelijk
duur. Er bestaat wel een zwarte markt van kinderbewaarplaatsen zonder officieel toezicht, waar de
kinderen in een klein vertrek verblijven, overgelaten aan de zorg van een onbekwaam persoon.
Ook lijden immigrantenvrouwen onder de abnormaal lange scheiding en de vervreemding van hun
kinderen, die in een sociale en kulturele omgeving opgroeien die haar vreemd is. Sommige immi-
 |
 |
 |
 |