MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
63
tot geweld omdat ik een geweer gekocht had. Maar ik had het geweer gekocht om mezelf te
beschermen omdat ik bedreigd werd door blanke mensen, en omdat ik in een buurt woonde die bij
de politie als lastig bekend stond. Zij zeiden dat ik mijn kunstenaarschap in de gevangenis kon
uitoefenen, en dat ik les kon geven aan andere gevangenen en dat ik de, andere Indiaanse
vrouwen in de gevangenis met raad en daad terzijde kon staan. En de reklasseringsambtenaar zei
dat tijdens mijn gevangenschap de zorg voor mijn kinderen zeker niet zo'n probleem zou
opleveren omdat ik uit zo'n grote familie kom. Hij gaf ook te kennen dat hij alles van Indianen wist
omdat hij twee jaar in mijn reservaat had doorgebracht. Het kon hun echt niet schelen wat er met
mij gebeurde. De rechter zei: 'Opschieten. Laten we deze zaak afsluiten. Voor het weekeinde
moet het rond zijn'. Mijn manier van praten werd tegen me gebruikt. Ze zeiden dat ik kalm was
omdat ik niet schreeuwde toen ik de politie had gebeld om te vertellen wat er was gebeurd. En de
aanklager gebruikte in de rechtszaal mijn kalmte tegen mij; hij zei tegen de jury: 'Kijk eens hoe
koelbloedig ze is. Zie haar daar eens rustig zitten!' Toen zij in hun boeken schreven 'De staat
Washington tegen Yvonne Wanrow', verklaarden zij de oorlog aan mij als individu, als vrouwen als
moeder.
Vanaf het moment dat de Indianen om hun rechten zijn gaan vragen is er een oorlog tegen de
Indianen aan de gang. Mijn mensen worden iedere dag gedood, kleine kinderen worden
doodgeschoten, hun moeders worden in hun rug, hun hoofd geschoten. En zij gebruiken het
Bureau voor Indianenzaken om Indianen er in te trainen om andere Indianen te doden. Ik ben een
politieke gevangene omdat de aanklager een politieke karrièremaker is. Hij wil ooit hogerop komen
en dat zal hem makkelijk lukken als hij mensen uit minderheidsgroeperingen in de gevangenis zet.
Het is gemakkelijk om de minderheid in de gevangenis te krijgen, omdat je, als je geen geld hebt
om een advokaat te nemen, een pro deo advokaat moet nemen; mensen die door de staat betaald
worden om de verdediging van arme mensen op zich te nemen en die je aanraden om maar te
bekennen.
Ik ging in beroep tegen mijn vonnis en won, maar mijn geluksgevoel duurde maar kort. De
aanklager gaat in beroep tegen die beslissing. De zaak is nu in handen van negen blanke mensen
bij het Hoger gerechtshof in Olympia, Washington. Zij gaan de komende maanden beslissen of ik
al dan niet een eerlijk proces heb gehad en of ik al dan niet nog een proces krijg. Ik wacht dus,
zoals ik al jaren wacht, met als dreigend vooruitzicht een scheiding van mijn kinderen en
levenslange gevangenisstraf.
Ze willen dat ik hun de komende 25 jaar van mijn leven afsta om genoegdoening te geven aan een
systeem dat door mannen beheerst wordt. Door blanke mannen. Maar ik heb besloten me niet
langer op. de achtergrond te houden, om niet langer rustig toe te kijken terwijl de rechter mijn lot
bepaalt. Ik heb besloten om me schrap te zetten omdat ik toch niets meer te verliezen heb.
En ik vraag jullie mij bij te staan met woord en daad, door brieven te schrijven of door op allerlei
manieren geld te verzamelen zodat ik mijn zaak uit kan vechten. In de V.S. heb ik een paar
verdedigingskomitees kunnen organiseren. In Canada is er ook een. Ik zou er overzee ook graag
één of meer willen hebben. Als iemand van jullie me wil helpen met het oprichten van een
verdedigingskomité neem dan later kontakt met me op.
Als de mannen van het Hogergerechtshof weten dat de wereld hen in de gaten houdt dan zullen
ze wel heel voorzichtig zijn bij het nemen van een beslissing in de komende maanden. Als ik een
nieuw proces mocht winnen dan zullen we vechten voor vrijspraak. Als ik verlies dan zullen we
vechten voor een wijziging van het vonnis. Dit kan nog wel twee jaar duren. Maar ik kan tenminste
op borgtocht vrij blijven, en bij mijn familie zijn. Ik dank jullie voor jullie vriendelijke aandacht.
Getuige 4: Verenigde Staten - Zwarte vrouw
Ik heet C., ik ben moeder van drie kinderen en ik ben het slachtoffer van een seksisties systeem
van sociale voorzieningen. Ik wil jullie graag deelgenoot maken van mijn ervaringen met de
onderdrukking waaronder veel arme zusters in Amerika te lijden hebben. Ik hoop dat wat ik vertel
alle vrouwen hier bewuster zal maken en ons sterk zal maken om een internationaal zusterschap
 |
 |
 |
 |