MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
74
Het gevolg is dat in Frankrijk verkrachting een misdaad is waar zelden over gesproken wordt.
Vrouwen schamen zich deze misdaad aan te geven. Slechts één op de twintig verkrachte vrouwen
durft aangifte te doen (1538 in 1974) en in een nog kleiner aantal gevallen komt het tot een
rechtszaak. Dikwijls wordt verkrachting teruggebracht tot een geval van mishandeling, zoals jullie
straks van enkele vrouwen zullen horen. Maar weinig mannen die van verkrachting beschuldigd
worden, worden veroordeeld. Komt het wel tot een veroordeling dan wordt er een lichte straf
opgelegd, die vaak niet eens helemaal uitgezeten hoeft te worden.
Verkrachting is de enige misdaad waarbij het slachtoffer als verdachte behandeld wordt. Het gaat
hier immers om een misdaad die de maatschappij liever ontkent dan afstraft. Op verkrachting rust
een taboe. Dit geldt ook voor verkrachting van minderjarigen door gezinsleden, ooms, stiefvaders
en vaders, iets dat veel vaker voorkomt dan de meeste mensen zich realiseren. Door middel van
verkrachting probeert een man de vrouw te onderwerpen en te vernederen en zo mogelijk ook
haar zelf deelgenoot te maken van haar eigen onderwerping en vernedering. Hetzelfde doel wordt
nagestreefd door de strukturen van deze patriarchale maatschappij: het kerngezin, ekonomiese
uitbuiting, klassehiërarchie, autoritaire godsdiensten, militairisme, beheersing van onze
reproduktieve funkties, het seksistiese ovoedingssysteem, prostitutie, pornografie en de onder het
mom van bevrijding gepredikte seksuele tolerantie. Zolang deze strukturen voortbestaan zullen wij
verkracht blijven worden.
Om niet langer slachtoffer te hoeven zijn, moeten we zelf de strijd tegen verkrachting aanbinden.
Individueel en gezamenlijk kunnen we het zwijgen verbreken en zorgen dat het niet langer een
taboe-onderwerp is of iets schandelijks waaronder wij gebukt gaan. We moeten de mannen die
ons verkrachten aangeven en een aanklacht indienen ondanks de schaamte, de afkeer en het
verlangen alles te vergeten. We moeten onze gerechtelijke stappen tot het einde toe doorvoeren.
We moeten niet alleen eisen dat de bestaande wetten worden toegepast, maar ook dat de
verkrachtingswetgeving wordt herzien. Wanneer we verkracht zijn moeten we vrouwelijke artsen,
vrouwelijke rechters en vrouwelijke politieagentes eisen. We moeten elkaar zoveel mogelijk
onderling steunen, zowel moreel als materieel.
Getuige 1: Frankrijk
Op een maandagavond kwam ik tegen een uur of negen thuis. Ik woon op de vierde verdieping.
Op de derde verdieping liep ik tegen een paar jongens op die daar op de trap zaten. Ze kwamen
branieschopperig achter me aan en toen ik de deur opendeed, ging één van hen met me mee
naar binnen. Hij vertelde me dat ze op m'n buurvrouw zaten te wachten die nog niet thuis was en
vroeg of ie bij mij binnen mochten wachten. Ik zei dat 't prima was. Ze hingen een briefje op de
deur van mijn buurvrouw en kwamen binnen. Later kwam mijn buurvrouw die het briefje gelezen
had, er ook bij, als gauw gevolgd door nog een stel. Toen gingen een paar mensen weg om een
pick-up en iets te drinken te halen. Ze kwamen terug met wat alcohol. Het leek een doodgewone
avond, waarop wat gepraat en gedanst zou worden. Ze vertelden me dat ze studenten waren. Ik
zag dan ook geen reden hen te wantrouwen. Twee van die jongens probeerden met me te flirten.
Ze zetten me klem en probeerden me een zoen te geven. Ze deden nog hun best om me over te
halen: 'Waarom wil je niet? Ik ben geen chauvinist, vind je me soms niet aardig? Je bent toch
geëmancipeerd, of niet soms? ' Ik zei: 'Nee, ik wil niet! ' Op een gegeven moment had ik er zo
genoeg van dat ik naar buiten liep. Eén van die jongens kwam achter me aan om me terug te
halen. Hij zei dat ze ermee op zouden houden, dus ging ik weer terug naar boven. Ik liep naar de
badkamer om mijn handen te wassen. Mijn badkamer is piepklein, er kunnen nauwelijks twee
mensen tegelijk in. Eén van die jongens kwam op me af en zette me klem door de deur te blokke-
ren. Hij deed zijn broek naar beneden en probeerde ook de mijne uit te trekken. Het werd een
vechtpartij en het lukte me weg te komen. Toen, helemaal van streek, klapte ik in elkaar. Mijn
buurvrouw zei tegen me: 'Hoor eens, als hij zo vervelend is kan je wel naar mijn kamer gaan'. Met
zijn tweeën gingen we naar beneden. Toen we bij haar waren stelde ze me voor op het bed te
gaan zitten. Toen had ik inde gaten dat die jongen achter ons aan was gekomen. Hij zei dat ze
weg moest gaan, wat ze deed, en ik bleef alleen met hem achter. Hij probeerde opnieuw me met
 |
 |
 |
 |