De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
54
zag, dat ik niet wist wat ik doen moest. Nu was ik niet alleen maar een
slechte moeder, ik was een monster dat haar kind mishandelde. Ik
begon een hekel aan haar te krijgen. Ik denk achteraf dat dat kwam
omdat ik mij nooit had gerealiseerd wat het betekende om 24 uur per
dag een klein kind om me heen te hebben, dat me volledig isoleerde van
mijn leeftijdgenoten. Een paar uur in de week een creche had al alles
uitgemaakt. Ik voelde me volledig gebonden en opgesloten, en ik gaf
haar gedeeltelijk de schuld.
Wat me nu zo verbaast, is dat niemand iets heeft gemerkt. Onze verhou-
ding was zo bedorven dat ik nu vind dat het grensde aan kindermishan-
deling. Ik geloof nu dat Jan het, misschien onbewust, niet heeft willen
zien, en dat de familie niet erg geïnteresseerd was of het isolement
waarin ik, ook door mijn eigen houding, terechtgekomen was, niet kon
doorbreken. Eenmaal heb ik geprobeerd hulp te krijgen van de arts van
de Kruisvereniging, maar ook die wilde eigenlijk niet horen wat ik te
vertellen had, en zei dat het heel gewoon was dat ouders het ene kind
anders waardeerden dan het andere, ik had toch zeker niet echt een
hekel aan haar? Kan je op zo'n vraag met 'Ja' antwoorden?
Toen ik ontdekte dat ik weer zwanger was, en bijna gelijktijdig voor een
tentamen zakte, besloot ik op te houden met studeren, omdat ik vond
dat het niet meer ging. We kregen een zoon, waar we erg blij mee waren,
en ik denk dat ik deze keer beter voorbereid was toen hij geen snoezige
baby meer was, maar een kleine lastpak werd.
Bovendien stroomden de geboortekaartjes de brievenbus in, en was ik
niet meer de enige die de deur niet uitkon zonder iets te organiseren
waar ik ook nog dank je voor moest zeggen. Ik legde me neer bij het
leven dat ik had, en dat maakte alles wel makkelijker. De verhouding
met mijn oudste bleef echter slecht, en ook de verhouding met Jan
werd nooit meer zoals hij geweest was toen we elkaar pas kenden.
Ik heb nu drie kinderen, en ik heb met de twee andere eigenlijk geen
moeilijkheden gehad. Na de geboorte van de jongste ging ik weer stude-
ren en binnenkort studeer ik af. Ik voel me ook niet meer een slechte
moeder, en sinds Jan en ik in therapie zijn geweest is onze verhouding
ook periodiek beter geworden, zodat ik me ook niet meer zo'n slechte
echtgenote voel. Mijn oudste dochter is nu zestien, en de laatste paar
jaar kunnen we het goed samen vinden. Ik voel nu voor haar hetzelfde
wat ik voor de twee anderen voel, het wordt een oppervlakkiger gevoel,
maar dat maakt me ook minder kwetsbaar. Ik denk dat ik pas volwassen
geworden ben na mijn dertigste, en daar geniet ik van. Ik zou nooit mijn
jeugd, of de eerste jaren van mijn huwelijk weer over willen doen, maar
ik wou wel dat ik tien jaar later geboren was, want dan was alles heel
anders verlopen.
HOE DOEN DIE ANDERE MOEDERS DAT?
Waarom wilde ik moeder worden? Voor mij was dat een periode waarin
ik me sterk aan het voorbereiden was om niet meer verder te leven en
vrij konkrete plannen maakte om er zo ongemerkt mogelijk een eind
aan te maken. Ik was net getrouwd als vlucht om van thuis weg te zijn,
om niet meer de ruzies van mijn ouders aan te horen en de hatelijk-
heden van mijn zusjes.
Mijn opleidingen die ik wilde gingen door faalangst en lange ziektes de
mist in en men had mij aangepraat dat ik zo lief was voor kinderen en
dat dacht ik zelf ook, dat dat het enige was wat ik kon doen. Een kind
zou mij een reden geven om te leven, te moeten leven. Ik zou dan niet
meer voor de keus staan of ik toch verder wilde leven of niet, Met alle
opgedrongen angsten en schuldgevoelens. Mijn oude huisarts zei ook
 |
 |
 |
 |