De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
53
toen, en vreemd genoeg vind ik dat eigenlijk nog, dat een bevalling iets
is dat je even achter een struik doet, zonder dat iemand iets merkt, en
dat je daarna zonder flauwekul overgaat tot de orde van de dag. Die
avond zijn we nog naar de bioscoop geweest, omdat ik geen flauw idee
had van het risiko voor de baby als je doorloopt nadat je vruchtwater
verloren hebt. En mijn geneesheer, een dure gynaecoloog, vriend van
mijn vader, die de bevalling voor niets zou doen, amices onder elkaar,
mits ik maar wel beviel in een dure kliniek, had me helemaal niet verteld
wat er zo allemaal zou kunnen gebeuren. Gelukkig liep dat dus goed af,
al was het wel iets duurder dan het geweest zou zijn als onze huisarts de
bevalling gedaan had.
Ik was echter helemaal niet voorbereid op de moedershow die nu van
me verwacht werd. Dat begon al in de verloskamer, waar ik de baby in
de handen kreeg gedrukt, en alle aanwezigen keken of ik er wel blij mee
was. Dat ging door in het huis van mijn ouders die dachten er goed aan
te doen ons een maandje te logeren te nemen, het was kerstvakantie, en
het souterrain waar wij woonden kon maar gebrekkig verwarmd wor-
den. Alle tantes, aardige en onaardige, kwamen kijken, en hadden kom-
mentaar, en ik had moeite om te tonen dat ik blij was met de baby,
terwijl ik de zwangerschap eigenlijk gevoeld had als een straf, iets waar
niet over gesproken kon worden, waarvan ik deed alsof het er niet was.
Die logeerpartij was achteraf niet zo'n goed idee, want de normale
kontrole van de kruisvereniging werd niet nodig gevonden, mijn vader
was immers arts, met het gevolg dat de baby onder het gewicht was dat
ze had moeten hebben toen ik de eerste keer naar het groene kruis ging.
Te weinig borstvoeding, boze zuster, slechte moeder.
En toen kon ik niet meer doen alsof ik student was; ik was moeder. We
woonden in een ongeorganiseerd studentenhuis, bewoond door leden
van de jaarclub van Jan, en we waren erg dankbaar dat we er mochten
wonen, want iets anders was er niet. Het werd niet schoongehouden,
wat ik niet zo erg vond, want wij merkten in het souterrain niet veel van
de troep boven, maar we deelden wel de w.c. en de douche, en raad
eens wie die iedere week schoonmaakte. Ineens voelde ik me tweede-
rangsburger, iedereen studeerde en ik was de enige die mijn studie nog
serieus nam. Eenmaal in de week liep ik een onvermijdelijk werkcollege,
dan paste Jan op de baby. Als ik thuiskwam sliep hij meestal.
Na anderhalf jaar kregen we een flat. Dat was een ongekende luxe, vijf
kamers, waarvan twee te verwarmen waren. Nu was er ruimte voor een
tweede baby, die we allebei graag wilden hebben. De eerste was nu een
peuter, met een eigen willetje, en ik begon te merken dat ik eigenlijk
heel alleen was met haar. Jan bleef vaak 's middags bij vrienden plakken
en kwam thuis als ze al in bed lag; ik ergerde mij daaraan, maar dat zei
ik nooit, want, net als bij die eerste zwangerschap had ik het gevoel dat
ik me niet moest laten kennen; zelfs al zou hij een vriendin hebben, wat
ik wel eens dacht, zou het toch lang duren voor ik iets zou laten
merken. Ik dacht toen wel eens: ik wou dat hij 'n kater was die een of
tweemaal per seizoen eens langskwam voor een gezellige vrijpartij zodat
me de pijn, als hij helemaal niet beantwoordde aan wat ik me van een
partner had voorgesteld, bespaard zou blijven. Hieronder leed natuurlijk
ons huwelijk. Ik had een stevige muur opgetrokken om mijn ziel, zodat
ook seksuele impulsen daar niet meer doorheen kwamen.
Mijn dochter begon intussen knap lastig te worden, normaal voor een
peuter, maar wist ik veel. We gingen laat naar bed, en zij was vaak 's
morgens om vijf uur al wakker en huilde dan om uit bed gehaald te
worden. Jan sliep overal doorheen en dan zat ik met mijn slaperige
hoofd om vijf uur te babysitten. Een keer werd ik daar zo kwaad over
dat ik haar hard op haar billen sloeg. Ze krijste natuurlijk alleen maar
harder, maar ik had zo'n spijt toen ik die blauwe plekken op haar billen
 |
 |
 |
 |