De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
55
tegen me dat als ik eenmaal een kind had het veel beter met me zou
gaan. Dat zou me goed doen, dacht hij. Heel naïef dacht ik dat toen
ook, helaas.
Toen ik zwanger was ging het geweldig met me, ondanks dat ik steeds
moest liggen e.d. Ik voelde me erg blij en weer levend met dat kind in
me. Ik werd omringd met tederheid en Zorg, ik leek ineens belangrijk
door dat kind.
Maar toen mijn kind een paar maanden oud was ging de grap niet meer
op. Ik werd weer zo depressief en ik schaamde me heel erg dat ik niet
gelukkig was en ik was de schuld dat dit kind er nu was en ik moest nu
zorgen dat het een gelukkig fijn mens werd.
Toen ik naar mijn huisarts ging zei hij: 'Maar je hebt een gezond kind,
een man, een huis, wat wil je nog meer? Ga eens wat meer in de zon
wandelen! '
We wilden in een 'goeie' periode toch een tweede kind, want dat zou
alles veel makkelijker maken zei men.
Nu zijn ze 4 1/2 en 2 jaar en het lukt me zo vaak niet en ik stik soms 's
nachts letterlijk in mijn schuldgevoel dat ik geen goede moeder ben.
Hoe ik zou willen zijn ligt zo ver van wat ik in werkelijkheid ben,
afschuwelijk. Ik kan niet tegen gehuil en gezeur en gedram, ik schaam
me voor de buren die horen dat ze vervelend doen; ik schaam me voor
mezelf dat ik niet rustig reageer en dat ik driftig ben, wat het allemaal
voor de kinderen nog erger maakt. Ik kan ze zo vaak wel ik weet niet
wat doen en zou ze wel de deur uit willen trappen. Toch hou ik wel van
ze, maar ik voel me zo'n rotmoeder.
Hoe doen die andere moeders dat?
Zijn zij wel gelukkig de hele dag thuis?
 |
 |
 |
 |