De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
62
als je oud bent geworden volwassen kinderen te hebben: omdat in die
landen het grootste deel van de mensen afhankelijk is van de landbouw
en omdat er meestal geen sociale voorzieningen zijn. Een ontwikkelings-
land is nu eenmaal geen verzorgingsstaat. De mensen moeten er voor
zichzelf zorgen. Kinderrijkdom betekent veel werkkrachten. En als je
niet (meer) voor jezelf kunt zorgen, dan doet je familie dat. Als een
man te oud geworden is om zijn boerenbedrijf aan de gang te houden,
dan wordt het werk overgenomen door een zoon, die voor hem zorgt en
op den duur het bedrijfje erft. Kinderen zijn daarom in de arme landen
een ekonomiese noodzaak, een investering voor de oude dag, een soort
pensioen. Dit vormt ook de reden dat geboortebeperking in rijke landen
wel plaats vindt maar in arme landen tot nu toe altijd is mislukt; de
mensen durven het risiko kinderloos te raken (nog) niet aan.
De enige manier om te maken dat het kontinue kinderen krijgen van de
moeders in de arme landen afneemt, is zorgen dat de kindersterfte
afneemt.
Er komen in de arme landen steeds meer mensen, maar niet steeds meer
banen: de werkgelegenheid breidt zich niet uit met 3% per jaar, (zoals
het inwonertal). Het gevolg is, precies als hier in de 19de eeuw: trek
naar de steden. De mensen komen dan terecht in krotwijken, zijn
werkeloos en leven van. . .? Toch blijven ook daar de vrouwen kinderen
krijgen. Natuurlijk niet meer om werkkrachten voor het land te kwe-
ken. Waarschijnlijk omdat ze niet beter weten en geen geld hebben om
voorbehoedsmiddelen te kopen en omdat in die krotwijken prostitutie
voor veel vrouwen de enige bron van inkomsten is.
Wat vinden de overbelaste, ondervoede, altijd vermoeide arme moeders
nu zelf van hun oneindige kinderreeks? Het is interessant op te merken
dat ondanks ekonomiese druk om grote gezinnen te hebben, uit onder-
zoeken onder vrouwen uit lagere sociale klassen in Peru, Libanon, Porto
Rico, Jamaica en India, zonder uitzondering blijkt dat de vrouwen drie
of vier kinderen beschouwen als -de ideale gezinsomvang. Verder blijkt
dat in het algemeen vrouwen die vier kinderen hebben niet meer kinde-
ren willen. Maar studies in India tonen aan dat 1/3 van alle kinderen ná
het vierde kind in een gezin wordt geboren. (citaat uit: The economics
of agricultural development, door J. W .Mellor, uitg. Cornell University
Press, 1966). Tien jaar na het verschijnen van dat boek wordt in India
elk jaar nog steeds een miljoen kinderen geboren, ondanks dat de
vrouwen dus zelf niet meer dan vier kinderen willen en ondanks dat de
regering al zo'n tien jaar voorbehoedsmiddelen verstrekt. Hoe dat kan?
Gebleken is dat de mannen in een dorp de voorbehoedsmiddelen zoet
aannemen van de ambtenaren en ze vervolgens stiekem weggooien.
De kinderbeperkingskampagne van de Indiase regering is dermate gelukt
(zelfs het feit dat de mannen die zich lieten steriliseren een gratis tran-
sistorradio kregen heeft niet geholpen! ), dat, zoals ik dit jaar in de
kranten las, in India nu met gedwongen sterilisatie wordt begonnen, wat
aanleiding is tot rellen en opstanden. Ik las ook dat in 'regeringskringen'
in India druk werd overlegd of de mannen of de vrouwen gesteriliseerd
moesten worden. Dan staat mijn hart even stil. Wordt de vrouw zó
onderdrukt dat men dit serieus in overweging kan nemen? Bij vrouwen
is sterilisatie immers veel ingrijpender dan bij mannen. Wat voor rede-
nen zullen ze ten gunste van sterilisatie van de vrouw hebben aange-
voerd? Wij weten het niet, want het is kennelijk niet interessant genoeg
om in een Nederlandse krant te vermelden.
En ik ben zo benieuwd: zouden ze overwegen dat vrouwen, eenmaal
onvruchtbaar, gauwer met andere mannen zouden gaan vrijen, er niet
bij stilstaand dat voor vrouwen monogamie (= seksuele trouw aan één
man) in het hoofd zit geprent, en met het geslachtsapparaat niets te
maken heeft? Zouden ze mannen zoveel belangrijker vinden dan
 |
 |
 |
 |