De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
67
Moeders en vaders
Eenzijdige verantwoordelijkheid
op een of andere manier schijnt iedere man een moeder nodig te heb-
ben voor zijn lijfelijke en emotionele verzorging. Meestal lukt het hem
aardig om zijn eigen moeder in te wisselen voor een echtgenote/moeder.
De taken van die twee verschillen niet zo veel. (Een broer van mij
presteert het dan ook om, zodra zijn vrouw een dagje weg is - waar ze
overigens niet zo vaak toestemming voor krijgt - met z'n twee kinderen
bij mijn moeder op de stoep te staan). De relatie van een man met zijn
nieuwverworven moeder wordt pas gecompliceerd als zij samen kinde-
ren krijgen.
In ouderwetse gezinnen vertegenwoordigde vader het gezag. Hij regelde
de opvoeding, hij regelde de liefde van de moeder tot de kinderen, er
wel voor zorgend dat hij zelf niets te kort kwam. In de ogen van de
kinderen was hij de strenge bullebak, het monster, hoewel niemand dat
natuurlijk ooit durfde te zeggen. Voorzover hij kontakt met de kinde-
ren organiseerde, was dat een leuk kontakt, omdat hij het moment
ervoor zelf uitzocht en de kinderen al lang blij waren dat die strenge
man eens aardig uit zijn ogen keek. Dat ik van vroeger alleen maar
herinneringen aan mijn vader heb komt doordat hij alleen maar span-
nende en leuke dingen met ons deed: hij roomde als het ware alle
aktiviteiten van mijn moeder af. Hij speelde verstoppertje met ons,
maakte fietstochten, kocht nieuwe kleren. Jaren heb ik dan ook ge-
dacht dat hij alles deed. Dat kwam ook omdat hij er goed voor zorgde
niet onopgemerkt te blijven. Hij deed bv. iedere week de was en vulde
dan op z'n eentje de hele tuin, rondstampend op zijn klompen. Het
sluitstuk was het schrobben van de stoep met het overgebleven was-
water. Het geweld dat daarmee loskwam maakte het voor iedereen in
een straal van vijfhonderd meter onmogelijk hem niet bezig te zien. De
hele buurt vond hem dan ook 'die aardige man, wiens vrouw te lui is om
te werken'. Terwijl mijn moeder toch al het andere werk deed (en ze
had zes kinderen). Maar daar herinner ik me niets meer van. We waren
allemaal bang voor mijn vader, maar vertelden aan anderen alleen maar
leuke dingen over hem.
Zulke gezinnen waarin vaders de baas zijn over vrouwen kinderen
bestaan nog wel, maar wat we nu veel vaker tegenkomen zijn de gezin-
nen waarin moeder de baas is, dwz. waarin moeder de hele opvoeding
van de kinderen regelt, waardoor zij ook het monster wordt in de ogen
van de kinderen. Dit komt doordat de moderne vaders het over het
algemeen te druk hebben met de beslommeringen op hun werk om zich
ook nog bezig te houden met de opvoeding van de kinderen. Maar ze
hebben wel kontakt met de kinderen, stoppen ze in bed, lezen ze voor,
gaan met ze naar Artis. Dat zijn de vaders waar de kinderen dol op zijn,
omdat zij zich beperken tot afromen.
Maar er zijn ook gezinnen met goedwillende vaders, die helemaal niet de
neiging hebben om af te romen, maar die gewoon de helft van de
opvoeding op zich nemen. Er blijkt dat binnen het gezin dit nog wel een
gevoel van gelijkwaardigheid tussen vader en moeder kan opleveren.
Maar daarbuiten? De moeder heet ontaard. De vader zielig (maar wel
flink, met zó'n vrouw). En voorzover de taakverdeling enigszins geak-
septeerd wordt, wordt de man door iedereen opgehemeld. En het is een
hard gelag voor een moeder om in haar gezorg onopgemerkt te blijven,
terwijl haar man maar een veiligheidsspeld hoeft vast te maken om
toegejuicht te worden door de omstanders. En - wat we zo erg vinden -
 |
 |
 |
 |