De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
9
duizendste keer in de verdediging. Maak ondanks alles een afspraak. Jan is dus wezen
uithuilen in de Warmoesstraat. Denken al die mensen dat ik daar voor de lol zit?
Later ben ik teruggegaan naar de flat want Jan had inmiddels een kamer ergens anders.
Het feit dat ik toen plotseling weer bereikbaar voor hem was resulteerde in nachtelijke
bezoeken of confrontaties overdag, waar ik erg bang voor was. Er was een keer een
gesprek bij de S.P .D. met Jan en mij, de psychiater en de man die de eerste intake had
gedaan. Toen het ging om de reden die ik had om te gaan scheiden zei Jan dat het idioot
was om te gaan scheiden wegens mishandeling, omdat de ziekenhuizen vol lagen met
vrouwen die door hun ex-man mishandeld zijn.
Toen werd het onontkoombaar dat ik zou moeten leren leven met de angst dat Jan zou
kunnen komen. Ik werd wakker van een kat die over het terras liep, en het werd een
nachtmerrie toen Jan, in een zelfmoordbui, bij de huisarts waar ik hem naar toe had
kunnen loodsen, vertelde dat hij een pistool gekocht had. Slapen was niet meer hetzelfde
als uitrusten. Ik probeerde te leven met de gordijnen dicht. Ik ging weg, logeren bij
anderen. De psychiater legde mij uit dat slaan milieu-bepaald is, terwijl ik nu juist ervoer
dat ik machteloos was uit te leggen dat slaan net als kindermishandeling niet gebonden is
aan een milieu. Hij legde me dingen uit over Jan. Ik zei niks. Was hij zo stom niet te
weten dat ik, na vijf jaar met hem leven, zijn wanhoop niet begreep? Begreep hij niet dat
het allemaal was omdat er te veel dingen gestorven waren, ergens in de slag, en dat het
nog best pijn deed maar niet anders kon?
Hoe ik moest leven met de angst leerde ik van iemand anders die van me hield en niet
deskundig was, of juist wel, omdat hij van me hield. Ophouden alleen maar bang te zijn
leer je van iemand die angst kent, kan luisteren, en weet dat angst om alleen te zijn vaak
vertaald wordt in angst voor iets anders. Iemand die niet steeds betuttelend roept dat het
ander moet maar de taal die je praat verstaat.
Ik heb sommige hulpverleners gehaat. Om hun menselijke praatjes die onmenselijk
bleken te zijn, maar dat is voorbij, als de kou en de ellende het allemaal op te schrijven
en het daardoor opnieuw te beleven maar niet voor niets zijn geweest, en het probleem
maar niet wordt vertaald in iets dat te allen tijde uit te praten valt, en als mensen maar op
de hoogte worden gebracht van het bestaan van zoiets als: 'Blijf van mijn Lijf'. Dan
immers weet ik dat vrouwenmishandeling niet meer uitsluitend gedefinieerd wordt in
termen van een relatie-probleem en weet ik dat vrouwen en mannen niet als gelijken
worden beschouwd omdat ze dat zouden moeten zijn...
 |
 |
 |
 |