De Bonte Was, VROUWENWERK, Amsterdam 1975
18
wanneer hij op mijn verslag kon volstaan met een recept uit
te schrijven, en wanneer een rustig gesprek en de belofte
dat de dokter morgenochtend direkt zou komen, voldoende was.
Specialisten met wie hij een afspraak had en die thuis op
hem moesten wachten, moest ik in een goed humeur houden.
In de weekends, wanneer onze hulp vrij was, was uiteraard
alle huishoudelijke werk voor mij. Maar dit kan ik alleen
maar zeggen omdat ik dat berekenen kan. En omdat Maarten
(mijn man van toen) eens zei dat hij er een hekel aan had
als ik op zondag een schort voordeed om naar de keuken te
gaan.
Waarom herinner ik me niet hoe het komt dat ik kan afwassen,
bedden opmaken, een kast en een wastafel schoon kan maken?
Toevallig herinner ik me dat ik van een vriendin leerde om
een verstopte volle gootsteen schoon te maken, je begint
gewoon met je handen in de drab te steken, en sindsdien
was het daarmee als met de rest: het lijkt wel op zoiets als
ademhalen, je doet het omdat het nodig is en je denkt er niet
bij na, je registreert het niet. En later weet je niet meer
dat je het deed. Dat zou niet erg zijn, hoe soepeler je je
werk doet, hoe beter. Maar wat me later gruwelijk duidelijk
geworden is, is dat anderen ook niet merken dat je werkt. En
dat dát speciaal voor huisvrouwen geldt.
Vanzelfsprekend was de taak van kinderverzorging en opvoeding
voor mij: er was een tuin bij het huis en doordat ik hulp
had, kon ik er ook wel eens even uit. En als een kind ziek
is, en je blijft erbij, dan beschouw je dat toch ook niet
als werk? En de deelname aan de praktijk vond ik best pret-
tig, de meeste patiënten vond ik gewoon aardig. Ik dacht
zeker niet bewust aan werk, als ik mijn dagelijks bezig zijn
beleefde. Hoewel ik altijd, altijd beschikbaar moest zijn,
thuis of dichtbij en telefonies bereikbaar voor spoedgeval-
len, eerste hulp als er voor een ongeluk werd aangebeld,
om mijn man op te zoeken aan de hand van het visitelijstje.
Vreemd is het ook dat ik mij duidelijk gevoelens van be-
voorrecht zijn herinner: dat in mijn bewustzijn van toen
zo duidelijk stond, dat ik in sommige tijden 's morgens
een uurtje ot zo langer sliep dan de anderen in het gezin.
Pas nu realiseer ik me dat Maarten vaak heel laat thuis
kwam, en dan verwachtte dat ik met koffie en luisteren
klaar zat. Hij kon er niet tegen dat ik eerder naar bed
ging dan hij. Eén keer ben ik eens naar bed gegaan, het
was zo laat en ik was zo moe. Zijn teleurstelling en mijn
tekortschieten heb ik toen goed duidelijk gekregen. Ik vond
dat eigenlijk heel gewoon, en pas nu begrijp ik dat ik met
mijn ochtendslaapje hetzelfde tekort aan rust in onze lange
werkdagen inhaalde, als Maarten met zijn middagslaapje.
En dat ik een vriendin op de thee kon hebben en doorgaans
tijd kon vinden om de krant te lezen of voor een tussendoor
 |
 |
 |
 |