De Bonte Was, VROUWENWERK, Amsterdam 1975
14
len tussen al die mannen vrouwen en kinderen die bij elkaar
hoorden, of 's avonds alleen op mijn kamer. Ik had veel vrou-
welijke kollega's waar ik me best lekker bij voelde alleen
begreep ik niet dat ze allemaal op jacht waren naar een man.
Maar een paar jaar later dacht ik er anders over. Er kwam
weer een man in mijn gezichtsveld die vreselijk verliefd was
en niet zonder me kon leven. Een voordeel was dat ie al een
echte vrouw had dus ik hoefde niet te trouwen. Ik wilde de
schuldgevoelens die ik nog steeds had, die konstant bevestigd
werden door de maatschappelijke patronen als gekmakende repe-
terende breuken om me heen, inlossen. De buurt waarin ik
woonde bestond vnl. uit jonge stellen waarvan de vrouwen in
haar behoeften voorzagen door om de paar jaar een kind te
baren. Ik deed braaf mee, ging op in het moederschap en voel-
de me er helemaal bijhoren. Met het vrouw zijn voor de man
had ik niet zoveel te maken. Hij kwam een paar keer per
week langs en zo af en toe een week-end. Ik leidde een vrij
zelfstandig huishouden. De 'idylle' duurde niet lang. De
kinderen werden groter, ik kreeg met instanties en instel-
lingen en scholen te maken en het werd me overduidelijk dat
ik niet ongestraft uit de maatschappelijke normen (patronen)
kon stappen. Ik leefde in konkubinaat en had twee bastaards,
ik kreeg bezoek van kinderbescherming, politie, dominees en
meer van dat 'goedwillende' volk. Mijn onzekerheid en angst
werden steeds groter, ik moest kiezen: trouwen of alleen
zijn. De aansprakelijkheid voor mijn situatie lag immers
alleen bij mij, ik was de kwetsbare schakel die gepakt kon
worden, de man was nu eenmaal man. Ik besloot om zonder man
te gaan leven en werd opgenomen in het klantenbestand van
Sociale Zaken. Zij heetten mij van harte welkom, er was een
maatschappelijk werkster die me met raad en daad bijstond,
want ik zag het af en toe niet meer zo erg zitten. Na een
half jaar ging ik m'n leven weer wat kritieser bekijken en
besloot parttime te gaan werken en te studeren. Mijn ver-
bazing was groot toen ik merkte dat Sociale Zaken mij dit
volkomen afraadde. Parttime werken met zulke kleine kinderen
zou een misdaad zijn en een urgentie-opleiding volgen aan
de Sociale Academie was voor iemand die bij de bijstand liep
ongehoord. Stel je voor er liepen in die dienst eerbare
mannen rond die zelf deze opleiding volgden. Ik moest een
man zoeken dat was voor een vrouw zoals ik met drie kinde-
ren het allerbeste. Familie en kennissen bevestigden deze
uitspraak. Ik had toch geen opleiding, karrièredrang of stu-
diehersens. In de maanden die volgden zette Sociale Zaken mij
konstant onder druk als ik mijn geld ging halen, vooral als
ik iets ekstra's vroeg. Een keer werd me een weduwnaar aange-
boden met zes kinderen. Uit geldgebrek en een gevoel me als
vrouw maar op één manier waar te kunnen maken ben ik op zoek
gegaan naar een man die met me wilde trouwen. Via het bed was
 |
 |
 |
 |