De Bonte Was, VROUWENWERK, Amsterdam 1975
27
waar je veel eer mee inlegt, je verdient er geen geld mee en
dus is het niet belangrijk wat je doet, daarom wordt het
voor mij ook steeds minder leuk. Ik hou wel van zorgen voor
anderen, vind koken en bakken eigenlijk vreselijk leuk, dat
schoonmaken eigenlijk ook niet zo erg naar, maar de van-
zelfsprekendheid waarmee het gezin dat allemaal maar van je
vraagt benauwt me gewoon. Het is altijd de kostwinner die
gewaardeerd wordt. Hij is het die het geld inbrengt en geld
is het belangrijkst.
Als je nu zo'n dag eens opschrijft wat je allemaal doet:
's morgens opstaan om zeven uur, ontbijt maken voor de kin-
deren en jezelf (mijn man staat altijd het eerst op en zet
koffie voor zichzelf en ons en als dat klaar is en hij
weggaat dan/staan wij op). Daarna bedden opmaken, afwassen,
de kinderen naar school helpen, jezelf wassen, aankleden, de
beesten verzorgen. Dan gauw de spullen inpakken voor school,
op het fietsje naar het vrouwenhuis en leren (heerlijk).
Daarna daar afwassen wat opruimen, hup naar huis, o nee,
eerst boodschappen doen, het kind opvangen uit school, eten
geven, hond uitlaten of zorgen dat hij uitgelaten wordt,
zuigen, wassen en nog wat klussen, eten schoonmaken, koken,
afwassen of helpen met de afwas,kleren verstellen,koffie zet-
ten, dan willen ze inmiddels allemaal weer wat drinken en
dan duurt het tot het oudste kind in bed ligt tot je eens
wat tijd hebt om iets voor jezelf te doen, ongeveer tien uur
Mijn man gaat 's avonds om half zeven weer de deur uit om
te klussen voor de extra dingen, muzieklessen voor de kinde-
ren, vakanties en dat soort dingen. Dus ben ik altijd degene
die zich bezighoudt met de kinderen, helpen met huiswerk,
spelletjes doen, vragen beantwoorden, noem maar op.
Dan denk ik wel eens als ik per uur uitbetaald zou worden
werd ik rijk.
Ik ga twee keer in de week naar school en een dag werken in
de huishouding bij iemand anders. Natuurlijk zou ik wel
graag gewoon een baan willen hebben maar daarvoor heb ik
geen opleiding, dus zou ik net als vroeger in de verzorgende
beroepen of in een fabriek terecht komen en daar heb ik
geen zin meer in.
Het kost me vreselijk veel moeite om de kinderen ervan te
overtuigen dat ze mee moeten helpen. Het gaat wel steeds be-
ter maar de tijd en de energie die het me kost, in die tijd
heb ik het zelf gedaan. Daarbij komt dan nog dat je omgeving
het maar raar vindt dat je alle tijd die je kan lospeuteren
besteedt om jezelf te ontwikkelen, dat je daarbij nog femi-
nist bent en daar ook nogal wat tijd in stopt. Dat hoort
allemaal niet, je hoort te werken en geld te verdienen
als je tijd overhebt als de kinderen wat groter worden.
Ze begrijpen niet dat het aan je vreet als je vanaf je
achttiende jaar bezig geweest bent voor anderen (ik ben nu
 |
 |
 |
 |