De Bonte Was, VROUWENWERK, Amsterdam 1975
75
stond ie na vijf minuten weer op langzaam. Toen we allerlei
proeven moesten doen met verschillende soorten plastic omdat
'Zoef' zo graag een monstermachine aan wou schaffen, die dui-
zenden plastic flessen per uur uitpoepte, toen lukten die
proefjes 'per ongeluk' steeds niet helemaal. Als hij ons op-
drachten gaf begrepen we 'zogenaamd' nooit precies wat ie be-
doelde.
Ongeveer drie maanden lang lukte het ons om op deze manier
nieuwigheidjes van dit drammerig stuk direkteur tegen te
houden; en de werksfeer een beetje redelijk te laten blijven,
Toen begon hij het door te krijgen en nam tegenmaatregelen:
hij kwam de hele dag bij ons op het lab werken, waar vanaf
dat moment alle lol en luim verdwenen was. Het werd steeds
moeilijker voor ons om tegen hem in te blijven werken. Vooral
ook omdat verschillende mensen die aan de lopende band werk-
ten toch wel een beetje bang waren voor 'het gezag van de
direkteur'. Toen o~s groepje van vijf uit elkaar viel (door
verhuizing en huwelijk) werd de toestand dan ook zoals het
blijkbaar hoort: gehaast, efficiënt, zonder ruimte voor mense-
lijke kontakten, alles gericht op zoveel mogelijk geld ver-
dienen.
We hadden verloren, maar toch hadden we een stukje vrouwe-
lijke solidariteit laten zien, waar ik eigenlijk nog altijd
trots op ben.
PONSAFDELING
Als ik op mijn kantoortijd van zo'n drie jaar geleden terug-
kijk, zie ik alleen maar een beeld van vervreemding en onge-
lukkigheid. Dat kwam omdat ik een verkeerde richting had ge-
kozen na de mulo en vooral omdat ik niet aansloot bij mijn
kollega's. Dit kwam waarschijnlijk weer omdat ik bezig was
lesbies te worden en daar ik dus buiten het seksepatroon
viel kan ik dit achteraf tamelijk objektief bekijken.
En op dit punt vond ik het even droevig gesteld met vrouwen
als met mannen. De mannen op de 'versiertoer' en de vrouwen
als 'objekt'. Wat de mannen betrof was dit niet tot een be-
paalde rang beperkt, maar de chef van een afdeling kon zich
wel het meest permitteren, bijv'. door 's morgens voor het
werk begon, even de meisjes van de afdeling af te gaan en ze
te knuffelen, het ene meisje meer dan het andere naar gelang
hun aantrekkelijkheid of populariteit.
Dit 'versieren' gebeurde niet alleen om het kantoor leven te
veraangenamen. Het was ook het zoeken naar een partner voor
het huwelijk en ik had het uitzicht op een man opgegeven en
daarmee redding uit een saai kantoorbestaan.
Ik werkte op een bank en kan me nog goed herinneren hoe, na
de maandelijkse uitbetaling van het loon, mijn vrouwelijke
 |
 |
 |
 |