De Bonte Was, VROUWENWERK, Amsterdam 1975
76
kollega's naar de balie renden en zowat al hun geld opnamen.
Geld voor make-up spullen, kleren, voor de toekomstige uit-
zet en voor uitgaan in het weekend. Ik voelde me dan erg min-
derwaardig, niet eens zozeer omdat ik dat allemaal niet had,
maar ook omdat ik eigenlijk niet wist waar ik mijn geld wel
aan moest besteden.
Op die bank deed ik kontrole-werk en had de leiding over een
groepje. Een meisje van de ponsafdeling, die bij onze afdeling
hoorde, wilde duidelijk wat hogerop komen. Ik werkte haar een
beetje in bij het kontrole-werk en later mocht ze dan ook wis-
selen tussen de ponsafdeling en de kontrole-afdeling (evenals
andere meisjes van de ponsafdeling). Achteraf bekeken, geloof
ik dat dit mogelijk was omdat de afdeling pas opgericht was
en er nog niet zo'n vaste struktuur was.
Maar ik geloof toch dat hier een mogelijkheid ligt voor meis-
jes met een lagere opleiding. Ik zou me niet blind staren op
een vriend of een huwelijk, maar wat initiatief nemen en kon-
takt zoeken met vrouwen die beter zitten en die misschien wat
van hun kennis over willen dragen. En wat inzicht proberen te
krijgen in de struktuur van het bedrijf of het kantoor, de
plaats ervan in de maatschappij en ik zou mijn geld aan wat
nuttigs proberen te besteden. En niet denken zoals ik toen
deed, dat het zo hoorde dat de jongen van de boekhouding die
de hele dag meisjes loopt te versieren, zoveel verdient omdat
hij later een gezin moet onderhouden.
Onderlinge solidariteit tussen vrouwen is erg belangrijk.
Andere vrouwen helpen en er niet uitwerken.
Ik ging niet in op een aanbieding van mijn chef, om de lei-
ding op me te nemen van de ponsafdeling, omdat ik niets voel-
de voor die harde meiden (en eigenlijk ook geen zin had om
de hele dag in het geratel van de machines te zitten).
BEZIGHEIDSTHERAPIE
Entoesiast begon ik aan de nieuwe baan (assistente bezigheids-
therapie stond er in mijn kontrakt), nog onbevooroordeeld
over het bedrijf wat een verpleeghuis in feite is. Het enige
wat ik wist, was dat er in de bezigheidstherapie overwegend
vrouwen werkten. Vanaf de eerste keer, toen ik kwam voor de
sollicitatie, beviel me de sfeer in die vrouwengroep wel. De
meesten waren geen types die over zich heen lieten lopen.
Een poos lang werkten we aan de struktuur in de groep; twee
nieuwkomers en bovendien zou de jongste van de groep (Judith)
de koördinatie doen, omdat zij de geschikste daarvoor was.
De eerste tijd had ik mijn handen vol aan het leren funktio-
neren in een groep, het werken op je eigen afdeling en eigen
initiatief ontplooien. Langzamerhand ging ik begrijpen hoe
een verpleeghuis draait. Ons huis met 215 'bedden' was het
 |
 |
 |
 |