De Bonte Was, VROUWENWERK, Amsterdam 1975
78
lingen in huis beter begrip te krijgen voor onze situatie en
hen daarbij duidelijk te maken in wat voor systeem ze zelf
werkten.
We zagen ons zelf in de mogelijkheid deze aktie te beginnen, .
omdat de patiënten lichamelijk niet van ons afhankelijk zijn,
zoals van de keuken en de ziekenverzorging, waarvan het per-
soneel niet eens de tijd heeft erover na te denken wat ze
doet. Een groot gedeelte van het personeel kon jammer genoeg
alleen maar sarkasties opmerken: 'Kom, ga je ook mee staken!'
De direktie probeerde ons af te remmen door op ons gevoel
(wat ze zelf ietwat missen) in te werken, nl. dat je de
mensen het stoppen van je werkzaamheden niet aan mocht doen,
terwijl we juist tegen misstanden vochten Een klein ge-
deelte van het overige personeel stond achter ons, maar de
meeste waren te bang voor represailles. Toen we, volgens
het kompromis wat we bereikt hadden, weer aan het werk waren
werden we door een overspannen hoofd geschorst, wat snel door
de direktie weer teniet werd gedaan, misschien wel bang gewor-
den omdat we de vakbond al hadden ingeschakeld.
En wat hebben we nou eigenlijk bereikt?
De voornaamste eis was dat we ons zouden kunnen konsentreren
op de taak die wij ons als bezigheidstherapeuten gesteld had-
den, nl. individueel of in kleine groepen kreatief werken op
allerlei manieren met het doel de bewoners meer zelfvertrouwen
te geven en hen af te leiden van hun handicap (we zagen dit
als noodoplossing in een verkeerd systeem). Om ons werk op die
manier zinvol te kunnen doen, waren gastvrouwen/heren nodig,
één voor elk van de zeven verpleegafdelingen, om die patiënten
op te vangen, die niet voor bezigheidstherapie in aanmerking
kwamen. De gastvrouw/heer zou moeten proberen samen met de be-
woners en de ziekenverzorging een betere sfeer te scheppen op
de afdeling. Een sfeer die minder ongelukkig is, maar een
noodoplossing blijft het (binnen een pakhuis). Deze eis, om
de funktie van gastvrouw te kreëren, werd ingewilligd
(hoera?).
Nu, na een jaar aktie, zijn er maar twee gastvrouwen (voor
zeven afdelingen), die samen erg weinig kunnen uitrichten.
Binnen dit bedrijf heb ik de moed opgegeven nog langer te
vechten, omdat mensen er toch nooit echt zullen kunnen le-
ven. Mijn strijdbaarheid richt ik liever op een terrein waar
ik wel iets doen kan. Ondanks onze mislukte aktie heb ik een
goed gevoel overgehouden aan het samen vechten met vrouwen
en ben daarom (voorlopig?) m'n betaalde werk uitgestapt om
te werken aan de vrouwenbeweging.
Over bezigheidstherapie kan ik nog zeggen, dat het wordt er-
varen als een echt vrouwelijk beroep, omdat je direkte mense-
lijke kontakten moet leggen, waarbij je goed naar de ander
moet kunnen luisteren. Verder is er tot nu toe in het vak
geen mogelijkheid om karrière te maken, dus is het niet in-
 |
 |
 |
 |