MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
119
terwijl de wasserij maar 10 Yen berekent voor het huren. Voor één klant worden vijf handdoeken
gebruikt.
Niet alleen deze kosten worden aan de vrouwen doorberekend, maar de huizen halen ook nog
ekstra winsten uit andere noodzakelijke uitgaven. Eén stel jurken en uniforms moet de Miss
Turkey zelf betalen. Een ander bedrag dat ze iedere dag moet betalen is 500 Yen (f 4.25) voor de
manager, die de klanten toewijst. Als ze dit geld niet aan de manager geeft, loopt ze kans dat hij
haar vaste klanten aan haar kollega's geeft. Vanwege deze uitgave blijft er uiteindelijk niet meer
dan 500 Yen (f 4.25) over als loon voor 50 minuten lichamelijke arbeid. Wat denken jullie dat je in
Japan kunt kopen voor 500 Yen? Een kop koffie in een gewone koffiebar in Tokyo kost 250 of 300
Yen. Hoe kun je op zo'n manier je geld verdienen? Op deze manier worden de masseuses
gedwongen om geld te verdienen met ekstra werk, dat wil zeggen, prostitutie.
Iedere Miss Turkey krijgt een afsluitbaar kamertje waar zij aan de verzoeken van haar klanten kan
voldoen. Opnieuw moet Miss Turkey betalen - 4.000 Yen (f 32.50) voor het kamertje, wat meer is
dan haar gewone inkomen. Bovendien moeten de vrouwen van hun bazen de prijs voor de
prostitutie zo laag mogelijk houden, zodat de klanten niet naar konkurrerende zaken gaan.
Dus moeten de Misses Turkey zoveel mogelijk klanten per nacht nemen om de buitensporige
betalingen aan het huis waar zij bij horen te kunnen blijven volhouden.
Een andere manier om de Misses Turkey uit te buiten is de scherpe berekening van de tijd. Zelfs
voor 5 ekstra minuten moeten de Misses Turkey zelf de prijs van het badhuis betalen. Ik ken een
geval waarbij de prijs voor ekstra tijd per dag hoger werd en om van haar schulden af te komen
raakte de vrouw verslaafd aan pep om zich op de been te houden, totdat ze een paar maanden
later volledig in elkaar stortte.
Zo profiteren Turkse badhuizen in Japan, in werkelijkheid dus bordelen, van het offer van de
slavenarbeid van vrouwen. Sommigen van jullie zouden zich af kunnen vragen waarom deze
vrouwen zo'n moeilijke en onredelijke baan niet opgeven. Niemand, ook de Misses Turkey niet, wil
werk doen dat niets oplevert áls er andere mogelijkheden zijn. Maar in Japan gebruiken de grote
ondernemingen alle beschikbare middelen om vrouwen ervan af te houden om te blijven werken.
Ze proberen nooit vrouwen, die ouder zijn dan 30 jaar, in dienst te nemen, of zelfs vrouwen van in
de twintig. Omdat ze gedwongen worden hun baan op jeugdige leeftijd op te geven proberen de
vrouwen in het algemeen de status van 'echtgenote' te verwerven, hetgeen als de meest
respektabele positie voor een vrouw geldt. Zo worden door een systeem van terugtrekken in het
huwelijk aan de lopende band ekonomies afhankelijke vrouwen geproduceerd, en zonder de totale
afbraak van dit systeem komen we niet van gedwongen prostitutie en uitbuiting in ieder ander
beroep af.
Getuige 2: Korea
Ik lees een getuigenis voor die eigenlijk door een kollega van mij, een Japanse journaliste, Matsui
Yayori, is geschreven, over de manier waarop Japanse mannen Koreaanse vrouwen uitbuiten. Ze
schrijft:
Iedere dag reizen honderdduizenden Japanse mannen naar Korea met dikke rollen bankbiljetten
die ze gebruiken om vrouwen in ons buurland te onteren. Het aantal Japanse toeristen dat naar
Zuid-Korea gaat is sinds 1965 jaarlijks verdubbeld. In 1973 waren meer dan 80% van de
buitenlandse toeristen in Korea Japanners. Omdat de overgrote meerderheid van hen bestond en
nog steeds bestaat uit mannen, is het net één grote optocht van wellustelingen. Op het vliegveld
Kimpo in Seoel landen de jumbojets vol Japanse mannen in een gestadige stroom. Op deze
manier komen dagelijks meer dan tweeduizend Japanse mannen het land binnen. Deze mannen
zijn gelokt door grote Japanse reisburo's, die bijvoorbeeld adverteren met: 'Volledige Kisaeng
bediening; een paradijs voor mannen'. (Koreaanse prostituees worden 'kisaeng' genoemd). Als
een 'morele opkikker' belonen Japanse ondernemingen hun betere afdelingschefs en
vertegenwoordigers met volledig betaalde trips naar Zuid-Korea's bordelen. Een of twee nachten
met kisaeng-parties zijn altijd wel in het programma opgenomen, maar onlangs is er zelfs, uit
 |
 |
 |
 |