MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
120
hoffelijkheid, een 'hoogtepunt naar keuze' in de reisfolders opgenomen. Charterreizen van twee
nachten en drie dagen kosten niet meer dan $ 200 (f 500.-) inklusief de prijs voor de seks.
'Ik ga twee of drie keer per jaar met mijn kollega's naar Korea en dan zeg ik tegen mijn vrouw dat
ik naar Kyushu ga', vertelt een taxichauffeur. In Japan is geen behoorlijke 'geisha' meer te vinden,
zelfs niet in een warm-water-bronnen-plaats. 'Zuid-Korea is veel beter', beweert de eigenaar van
een kleine fabriek. 'In Zuid-Korea bestaat bij vrouwen nog de geest van volledige overgave aan
een man en hun grondige service is onweerstaanbaar', zegt een administratieve employee met
glinsterende ogen.
Veel Japanse mannen vallen voor verhalen over kisaeng-meisjes, die in hun kleurrijke kledij
mannen bedienen op feesten en ze zelfs het eten in de mond stoppen. Er wordt reklame gemaakt
dat de kisaeng-geest zo opofferend en toegewijd is dat als een man een kisaeng-meisje mee naar
zijn hotel neemt, ze zelfs de was voor hem zal doen als hij haar een flinke fooi geeft. Verhalen te
over van Japanse toeristen op weg naar een kisaeng-party in één bus en dan terug naar het hotel
in twee bussen, iedere man vergezeld van een jonge vrouw, die haar gewone kleren weer heeft
aangetrokken. Dat zijn echt op seks beluste mannen, die rondbanjeren zonder zich iets aan te
trekken van waar ze zijn.
Men beweert dat er meer dan 8.000 van deze kisaeng zijn die fungeren als 'vergaarbakken voor
de psychologiese ontlasting van Japanse mannen'. Ongeveer 2.000 van hen zijn officieel erkende
prostituees die officiële registratiebewijzen hebben en die twee maal per maand gekontroleerd
worden op geslachtsziekte. De Zuid-Koreaanse minister van onderwijs heeft verklaard dat 'de
oprechtheid van de meisjes die met hun kut hebben bijgedragen tot de ekonomiese ontwikkeling
van hun land met recht prijzenswaardig is'. Deze verklaring omtrent het nationaal pooierschap is
berucht geworden in de Koreaanse gemeenschap in Japan. Er wordt zelfs verteld dat toekomstige
kisaengs kolleges moeten volgen van mannelijke professoren over de uiterst belangrijke rol die het
toerisme speelt in de Zuid-Koreaanse ekonomie, voordat Zij hun prostitutievergunnmg krijgen.
Als de vrouwen die kisaeng worden in een fabriek zouden werken, zou hun salaris waarschijnlijk
niet eens dertig dollar per maand zijn. Maar als kisaeng krijgen zij een hoger inkomen voor het bij
wijze van arbeid doorbrengen van de nacht in een luxueus hotel. Zuid-Korea heeft geen sociale
verzekering of ziektekostenverzekering, zodat, wanneer een werknemer zijn of haar baan
kwijtraakt of ziek wordt, de hele familie het spook van de letterlijke verhongering voor zich ziet.
Onder deze omstandigheden worden sommige vrouwen gedwongen hun lichaam te verkopen om
in leven te blijven. Een boze reaktie tegen de Japanse kisaeng-trips verspreidt zich langzaam
maar zeker door Zuid-Korea. In december 1973 demonstreerden studenten van de Ehwa Vrouwen
Universiteit tegen de aankomst op het vliegveld Kimpo van Seoel van Japanse mannen die op
kisaeng-trip waren. Ze eisten: 'Onder het mom van promotie van het toerisme in ons land worden
onze landgenotes tot koopwaar gemaakt en hun kostbare mensenrechten worden genegeerd. We
kunnen niet langer toestaan dat de lichamen van onze zusters verkocht worden om buitenlands
geld binnen te brengen. Wat voor goeds kan er komen van het verpesten van de geest om dollars
te verdienen? Vele jaren zijn er voorbij gegaan sinds ons land bevrijd werd van het Japanse
koloniale bewind. Waarom moeten onze vrouwen nog steeds fungeren als koopwaar, te verkopen
voor smerig Japans geld? Wij eisen onmiddellijke stopzetting van het bordeeltoerisme, dat van
ons land een seksuele speelplaats maakt.'
Een tijdlang waren de Japanse vrouwen die tegen de kisaeng-trips waren onzeker over wat ze
moesten doen, maar de krachtige oproepen van de Koreaanse vrouwen hadden een sterk
bezielend effekt. In december 1973 werd in Tokio de 'Vrouwengroep tegen het Kisaeng Toerisme'
opgericht. Twee dagen na de demonstratie van de studenten van de Ehwa Vrouwen Universiteit
demonstreerden Japanse vrouwen op kerstdag op het Haneda vliegveld bij Tokio. Ongeveer 50
vrouwen - studenten, huisvrouwen en werkende vrouwen van alle leeftijden - konfronteerden de
Japanse mannelijke toeristen die op kisaengtrips gingen met pamfletten en met leuzen die ze op
hun kleren hadden geschilderd, zoals: 'Schaam je je niet om op groeps-bordeeltocht te gaan? ' en
'Loop naar de hel, seksdieren! '. Verontwaardigd verklaarden ze ook: 'Vroeger koloniseerde en
plunderde Japan Korea, veel van haar dochters als legerhoeren verkrachtend. Nu gaan ze terug
naar hetzelfde land en onteren de vrouwen opnieuw, ditmaal met geld. De Japanse regering werkt
feitelijk, onder de vlag van ekonomiese hulp, mee aan de instelling van bordeeltrips. We moeten
onze echtgenoten, minnaars, broers en vrienden niet toestaan naar Zuid-Korea te gaan om
 |
 |
 |
 |