MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
25
4
Mediese misdaden
Van mannen uit de hogere milieus verwacht men zelden dat ze stelselmatig gewelddaden
plegen tegenover vrouwen. Toch blijkt steeds vaker uit getuigenverklaringen dat mannen
die een medies beroep uitoefenen op een werkelijk grove manier van hun seksistiese
houding ten opzichte van vrouwen blijk geven. De getuigenis uit Italië over de behandeling
van vrouwen die in het ziekenhuis bevallen, is bijna niet te geloven. Naar aanleiding van
deze ontstellende getuigenis heeft een mannelijke) Italiaanse journalist een onderzoek
ingesteld: de beschuldigingen bleken juist. In de laatste hoofdstukken over de resultaten
van het tribunaal wordt hier nog gedetailleerder op ingegaan.
Getuige I: Italië
Ik wil u vertellen over een misdaad die in heel Italië wordt begaan; het gaat over de manier waarop
vrouwen in Italiaanse ziekenhuizen kinderen krijgen. Alle statistieken in Europa bevestigen de
ernst van de situatie. Ik zal een konkreet geval beschrijven, dat beslist geen uitzondering is. Het
gebeurde in het noorden van Italië in een staatsziekenhuis en hoort bij de normale gang van za-
ken. Dat is nu juist het punt dat we willen aanvallen - dat de doktoren en het bestuur van zieken-
huizen het normaal vinden dat vrouwen tijdens de bevalling op een wrede manier worden
behandeld. De campagne waar ik aan deelnam - niet alleen als moeder van twee kinderen, maar
ook als feministe en lid van een groep die huishoudloon nastreeft - begon, toen we ontdekten hoe
ergens een baby ter wereld was gebracht met een gewicht aan zijn voeten gebonden terwijl een
zuster op de buik van de moeder sprong. Dit alles duurde twee uur. De baby werd geboren met
kwetsuren en moest een maand op de pedriatische afdeling behandeld worden. Na de bevalling
had de moe-der overal pijn en gilde als ze werd aangeraakt. De doktoren bestonden het toen om
haar een uitbrander te geven en te zeggen dat ze, als ze een zoon wilde flink moest zijn, zich
moest gedragen en niet zeuren.
Dit voorval bracht ons ertoe om terug te vechten. We stelden een pamflet op en stuurden dat naar
verscheidene kranten. We lieten het pamflet ook in het ziekenhuis circuleren. We wezen erop dat,
als we in plaats van alleen elkaar te vertellen wat we bij de kapper en in de crèche horen - deze
dingen nu eens openbaar zouden maken op hoe kleine schaal misschien ook, de uitwerking
enorm groot zou zijn.
De politieke partijen vergaderden er over, de kranten stonden er vol van, de mediese bond beleg-
de vergaderingen, en iedereen had er wel iets over te zeggen. Wij vertrouwden echter niet één
van deze groeperingen en organiseerden bijeenkomsten voor vrouwen waarin wij hen vroegen
zich gezamenlijk in te willen zetten. De vrouwen, geen feministes, maakten zich zo kwaad, dat ze
'n klacht indienden bij de rechtbank. Honderdtien vrouwen uit Ferrara vestigden de aandacht van
de rechter op de omstandigheden waaronder zij kinderen hadden gebaard. De weeën duurden
gewoonlijk erg lang: 20 tot 30 uur. En wat de babies betreft, een onderzoek heeft aangetoond dat
van 92 babies meer dan 50% spasties was geboren door de methoden die men bij de bevalling in
het ziekenhuis had aangewend. Er was onvoldoende mediese zorg. Hoewel er een minimum
aantal van 40 verpleegsters, assistenten en doktoren was voorgeschreven, waren er vaak maar
20 in het ziekenhuis aanwezig. De doktoren die als vervanger optraden, waren vaak erg jong, pas
afgestudeerd, en vaak was er niemand die in staat was een keizersnede te doen. Ook had men
niet de vereiste instrumenten om de toestand van de baby te kontroleren. Men stelde via de
stethoscoop vast of er een keizersnede gedaan moest worden, en ook de hartslag werd niet goed
gecontroleerd.
De rechtszaak kwam op gang, ondersteund door een hele serie getuigenissen van vrouwen. Zoals
bijvoorbeeld het geval van een vrouw die een week voor de bevalling verwacht werd in het zie-
 |
 |
 |
 |