MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
26
kenhuis werd opgenomen om een miskraam te voorkomen. Op zondagochtend kreeg ze wonder-
olie om de bevalling te bespoedigen. Om 08.15 uur vond de geboorte plaats zonder enig medies
toezicht. Pas om 09.30 werd ze gehecht. De baby werd spasties geboren, omdat men eerst de
geboorte had opgewekt en de vrouw daarna aan haar lot had overgelaten. Vier maanden lang had
ze geen kontrole over haar ontlasting en nu zit ze met een spasties kind. En dan is er het geval
van E., die op donderdagmiddag 8 februari 1973 naar het ziekenhuis ging. De zaterdag daarop
braken de vruchtvliezen. Er was geen dokter te bekennen. Uiteindelijk kwam er één en luisterde
met een stethoscoop naar de hartslag van de baby, maar toen was het al te laat voor een
keizersnede. De geboorte vond plaats om 05.30 uur in de morgen terwijl iemand op haar buik
stond te drukken. Hierbij liep ze bloeduitstortingen op, die nog lang daarna zichtbaar waren. De
baby, die spasties werd geboren, werd nog 25 dagen in het ziekenhuis gehouden. De moeder
werd niet ingelicht over de toestand van haar baby. Pas na maanden kwam ze erachter dat het
kind spasties was en allang onder behandeling had moeten zijn.
Er waren vele andere getuigenissen. We wilden iets weten over alle vormen van mishandeling van
vrouwen in ziekenhuizen. Onder deze vormen van mishandeling verstonden wij ook het afzonde-
ren van een vrouw, die voor de bevalling de hele dag aan haar lot wordt overgelaten en per dag
gedurende één uur maar één bezoeker mag ontvangen. We hebben een getuigenis van een moe-
der die in het ziekenhuis wilde blijven om haar l8-jarige dochter te helpen; men dreigde echter de
politie te zullen roepen als ze niet wegging. We hebben getuigenissen van een curettage zonder
verdoving. Een hiervan kwam van een vrouw van wie het kind, na urenlange weeën, spasties werd
geboren. We hebben getuigenissen van belediging, zoals 'hoer', 'teef, 'als je een zoon wilt hebben,
zou je het fijn moeten vinden' en dergelijke. We hebben getuigenissen van vrouwen die werden
geslagen, omdat ze niet genoeg meewerkten.
Belangrijk was, dat we hebben ondervonden dat we alleen resultaten kunnen boeken als we ons
organiseren, en wel via de vrouwenbeweging. Na de eerste fase, waarin iedereen erkende dat de
ziekenhuizen inadekwaat waren, haastten alle betrokkenen zich om zich van hun schuldgevoelens
te ontdoen. De enigen die niet bereid waren om het erbij te laten zitten, waren de vrouwen, want
om hen ging het. Vrouwen moeten zich organiseren om aan te kunnen tonen dat onze zwakke po-
sitie in het ziekenhuis deel uitmaakt van de minderwaardige behandeling die wij ons, door onze
zwakke positie thuis, op duizend en een manieren moeten laten welgevallen. In huis wordt al onze
fysieke, emotionele, intellektuele en seksuele energie aangewend ten dienste van het gezin. Zo
wordt ook van ons verwacht dat we in het ziekenhuis rustig en onderdanig zijn. Op deze manier
kunnen de autoriteiten bezuinigen op de outillage en de doktoren werk besparen. Wij leveren de
werk- en baarkracht.
Het produkt dat wij maken, onze zonen, wordt heel wat belangrijker gevonden dan wij zelf. En
zelfs als een paar van hen spasties blijken te zijn, is er weinig reden tot zorg; er blijven er nog ge-
noeg over. Er is sprake van regelrechte misstanden, van een gebrek aan eerbied voor de mede-
mens. We hebben ingezien dat met het offer dat we voortdurend voor anderen moeten brengen
niemand gediend is, Het verwoest alleen maar ons leven en dat van onze kinderen. Het
huishouden vormt de basis van onze slavernij. De kampagne die wij voeren voor een
huishoudloon ziet als werkelijke oorzaak de kwetsbaarheid van hen die geen geld hebben en
probeert iedere aktie te steunen, waar die ook maar plaatsvindt - in de fabrieken, in de
ziekenhuizen, thuis, en op straat.
Getuige 2: West-Duitsland
Terwijl wij hier in Brussel onze getuigenissen afleggen, ondergaan vrouwen in Soedan, Kenya,
Tanzania, Ethiopië, en in andere delen van de wereld clitoridectomie, het verwijderen van de
clitoris. In de Verenigde Staten werd deze wrede behandeling tot 1925 toegepast - zoals jongens
minstens tot 1937 werden besneden - om vrouwen het masturberen te beletten.
Castratie, het wegnemen van baarmoeder en eierstokken, is nu in de Westerse landen even
gewoon als in de 19e eeuw, toen doktoren vrouwelijke geslachtsorganen als trofeeën plachten uit
te wisselen. Het is nu een algemeen voorkomende operatie bij vrouwen gedurende de menopauze
 |
 |
 |
 |